Το συγκεκριμένο κομμάτι ήθελα να το γράψω μετά τον αποκλεισμό του ΠΑΟ από την Κούτσα.
Είπα να μην βιαστώ και να περιμένω τους τελικούς.
Ήρθαν οι τελικοί , είδαμε ματσάρες και εγώ το κομμάτι δε το έχω γράψει.
Δε το έχω γράψει , όχι γιατί άλλαξα άποψη ή γιατί θεώρησα ότι έβλεπα λάθος τα πράγματα.
Απλά ξεχάστηκα , όμως η προεπιλογή της Εθνικής μπάσκετ μου έδωσε την ευκαιρία να το κάνω.
Ο τίτλος του αρχικού άρθρου ήταν "Το Εξάστερο κάζο του Ελληνικού μπάσκετ".
Το ξεκίνησα , όπως προείπα, μετά από τους Ευρωπαικούς αποκλεισμούς των δύο ομάδων και έγραφα πως οι αποτυχίες αφορούσαν το Ελληνικό μπάσκετ στο σύνολό του.
Αιτίες του αποκλεισμού και για τις 2 ομάδες , πέρα από το κακό χτίσιμο , είναι και η επιμονή στην εφαρμογή ενός μπάσκετ που μοιάζει ξεπερασμένο.
Για να ενισχύσω την άποψή μου , να θυμίσω τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της Εθνικής ομάδας , που τα τελευταία χρόνια πάει πάντα σα φαβορί και πάντα γυρνάει με σκυμμένο κεφάλι .
Τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη , βλέπουμε σε συλλογικό και διεθνές επίπεδο , το μπάσκετ να ρέπει όλο και περισσότερο προς την ατομική ενέργεια , την αθλητικότητα και την ταχύτητα.
Το ίδιο ισχύει και στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού , που μπορεί να πρωταγωνιστούν ομάδες σαν το Σαν Αντόνιο και την Ατλάντα , αλλά στο τέλος κυριαρχούν ομάδες που τρέχουν γρηγορότερα , πηδάνε ψηλότερα και εκτελούν με ταχύτητα .Αποκορύφωμα της όλης μεταβολής ,είναι οι Γουόριορς
του , βγαλμένου από τσιταρισμένο βιντεοπαιχνίδι , Κάρι και του διόσκουρού του του Τόμπσον αλλά και του "παίζω όπου με βάλετε" Γκριν.
Πολλοί , αν όχι οι περισσότεροι , πιστεύουν πως οι Πρωταθλητές του ΝΒΑ πετυχαίνουν επειδή οι δύο σταρ τους τα βάζουν από παντού και πως αν σιγήσουν θα αποτύχουν.
Η εικόνα των μέχρι τώρα τελικών είναι η απάντηση στο πόσο λάθος κάνουν.Με μέτριους , εώς κακούς τους 2 σταρ , τα παιδιά από το Σαν Φραντζίσκο κάνουν πλάκα στο Λεμπρόν και την παρέα του.Δεν είναι τυχαίο πως οι μοναδικοί που τους ζόρισαν ήταν οι Θάντερ ,που παίζουν ένα εξίσου ελευθεριακό μπάσκετ , στηριζόμενο στο ταλέντο και που απέκλεισαν τους εξαιρετικούς Σαν Αντόνιο επειδή έμοιαζαν να παίζουν μια ταχύτητα πιο γρήγορα από την "Ευρωπαική"ομάδα του Πόποβιτς.
Στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού , οι φετινές Λοκομοτίβ και Κούτσα, ο Ολυμπιακός του 13 κυρίως , η Μακάμπι του 14 αποδεικνύουν πως το μπάσκετ αλλάζει με γοργούς ρυθμούς.
Το μπάσκετ των συστημάτων , το μπάσκετ των προπονητών , το μπάσκετ της πειθαρχίας αφήνει τη θέση του σε ένα πιο αλέγκρο και με κέντρο το ένστικτο μπάσκετ.
Πλέον για να πετύχεις πρέπει να κλέβεις μπάλες , να εκτελείς γρήγορα και φυσικά να σουτάρεις πολύ καλά από μακριά.Το παιχνίδι με πλάτη εφαρμόζεται κυρίως από τα τριάρια και τα τεσσάρια , σε ένα πλαίσιο γρήγορης απομόνωσης αυτών των παιχτών στο χαμηλό ποστ.Τα βαριά πεντάρια μοιάζουν χωρίς ρόλο και έχουν μετατραπεί σε ρολίστες του δεκάλεπτου.Η επίθεση στήνεται γύρω από περιφερειακούς ικανούς στο 1 εναντίον 1 , με ικανότητα στην εκτέλεση μετά από τρίπλα και με έντονα αθλητικά προσόντα.
Οι μπασκετμπολίστες στις μέρες μας , είναι πάνω από όλα σπουδαίοι αθλητές , με αποτέλεσμα οι άμυνες να αφήνουν ελάχιστους χώρους ενώ ακόμα και η πάσα γίνεται πιο δύσκολη αφού ένα δέντρο από χέρια δυσχεραίνει τη γωνία πάσας.
Όλα αυτά για να αντιμετωπιστούν, απαιτούν πολύ κίνηση χωρίς μπάλα , γρήγορη αλλά όχι υπερβολική χρήση της πάσας και φυσικά σουτ.Πολύ σουτ.Το παιχνίδι σιγά σιγά ουσιαστικά , περιορίζει το σουτ από τα 4-5 μέτρα ,αφού ενέχει υψηλό ρίσκο και φέρνει λιγότερο κέρδος από το τρίποντο.Οι κόουτς παντού στον κόσμο προτιμούν οι παίχτες να τελειώνουν τις φάσεις με λέι απ και γενικά να σιγουρεύουν την εκτέλεση.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό , το σκεπτόμενο και παράλληλο μπάσκετ της υπομονής μας αφήνει σιγά σιγά.Ένα ακόμα στοιχείο είναι η αλλαγή στην αμυντική προσέγγιση του παιχνιδιού.Οι άμυνες έχουν γίνει πιο επιθετικές και προσανατολίζονται στο να κλέβουν τη μπάλα και να ανοίγουν αιφνιδιασμούς.Οι άμυνες που στοχεύουν στην αναχαίτιση και στον εξαναγκασμό του λάθους εφαρμόζονται όλο και λιγότερο.
Αφού λοιπόν αναλύσαμε όλα τα δεδομένα πάμε και στα δικά μας.
Οι ομάδες μας μοιάζουν να φοβούνται να τρέξουν .Επιμένουν να πηγαίνουν σε κοντρολαρισμένο ρυθμό , να ρισκάρουν ελάχιστα και να αναλώνονται , με μεγάλο φανατισμό , σε άμυνες σπρωξιμάτων.Οι σύλλογοι , παρότι έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν ξένους παίχτες , δεν αλλάζουν το τρόπο παιχνιδιού τους.Οι ξένοι που επιλέγουν , είναι κυρίως καλοί αθλητές και έχουν Ευρωπαική εμπειρία.Αυτό σημαίνει πως γίνονται ιδανικοί ρολίστες που υπηρετούν το πλάνο και βάζουν το κορμί τους σε όλες τις μάχες.
Έτσι λοιπόν ο Γουίλιαμς , δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ από τον Πεδουλάκη γιατί πολύ απλά ο κόουτς δε ξέρει πως να τον εκμεταλλευτεί.
Για τον ίδιο λόγο ο Στρόμπερι και ο Χάκετ πρόσφεραν πολλά στην άμυνα , αλλά στην επίθεση δεν είχαν ρόλο αφού το μπάσκετ που πρεσβεύουν έχει μικρή σχέση με το μπάσκετ Σφαιρόπουλου.
Μπορεί στους τελικούς να υπήρχε σασπένς , πάθος , ανατροπές ,μεγάλα σουτ , μπάσκετ επιπέδου δε παίχτηκε όμως.Και οι δύο αιώνιοι , εγκλωβίζονταν σε ένα αργό τέμπο και ακόμα και εντός έδρας δεν έτρεχαν .Έπαιζαν αργά , ποντάροντας πάρα πολύ στα σουτ μετά από ατελείωτες πάσες στο τέλος του χρόνου και σαν πρώτη σκέψη είχαν το πως να φθείρουν τον αντίπαλο και όχι στο να επιβληθούν.
Το ίδιο ισχύει και για την εθνική μας.Μπορεί να έχουμε σχολή στο μπάσκετ , αλλά τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι αναχρονιστικά.Ο Κατσικάρης , αν και πλασάρεται , σαν λάτρης του γρήγορου μπάσκετ αδυνατεί να το εφαρμόσει.Για να είμαστε δίκαιοι , δεν έχει τα εργαλεία για να το εφαρμόσει.
Ο μεσσιανισμός που καλλιεργείται γύρω από τον Αντετοκούμπο , δεν είναι αβάσιμος , αλλά είναι υπερβολικός.Ο Γιάννης είναι ένα πραγματικό μπασκετικό θαύμα , αλλά όσα έχουμε δει από αυτόν , τα έχουμε δει σε ένα περιβάλλον μπασκετικό πολύ διαφορετικό από το δικό μας.Ο Γιάννης τρέχει άριστα το γήπεδο , είναι ένα γκαρντ με ύψος 2,11 που έχει πλεονέκτημα απέναντι σε όλους ,αλλά όλα αυτά τα κάνει έχοντας χώρο.Η αδυναμία του στο σουτ , τον εμποδίζει ακόμα και στο ΝΒΑ όπου οι άμυνες έχουν λιγότερες βοήθειες.Επίσης εκεί έχει συμπαίκτες παιδιά που έχουν μάθει να τρέχουν το γήπεδο και να εκτελούν άμεσα εκμεταλλευόμενοι τις πάσες του Γιάννη.
Στην Εθνική μας τι από όλα αυτά ισχύει;
Ελάχιστα είναι η απάντηση.Το Ελληνικό μπάσκετ στερείται σουτέρ , έχει ελάχιστους παίχτες που να μπορούν να δημιουργήσουν το δικό τους καλάθι , αφού λίγοι τριπλάρουν καλά ενώ σχεδόν κανένας δεν εκτελεί μετά από τρίπλα.Τα πεντάρια μας δεν είναι αθλητικά , ενώ υπάρχει και τεράστιο κενό στο "4" πίσω από τον Πρίντεζη.
Γενικά οι Έλληνες προπονητές , από τα παιδοεφηβικά , εώς τις επαγγελματικές κατηγορίες , θέλουν οι παίχτες να είναι πρωτίστως προσηλωμένοι στην τακτική και στο ρόλο τους και μετά στην καλή γνώση των βασικών.
Για να γίνω πιο αναλυτικός , τα νεαρά παιδιά που θέλουν να κάνουν καριέρα , ξέρουν πως πρώτα πρέπει να μάθουν να παίζουν καλή άμυνα στο πικ εν ρολ , να σκέφτονται πολύ και να μην κάνουν λάθη.Κανένας δεν κοιτάζει αν χειρίζονται καλά τη μπάλα, αν σουτάρουν σωστά , αν πασάρουν καλά και γενικά αν ξέρουν καλά τα βασικά.Αν πιέζεις καλά στην άμυνα , δίνεις σωστά σκριν και καλές βοήθειες παίζεις ,Όλα τα υπόλοιπα θα τα κάνει ο ξένος που θα πάρουμε.
Έτσι λοιπόν , ο Παπανικολάου θεωρήθηκε σπουδαίο ταλέντο παρότι , δε βάζει τη μπάλα καθόλου στο παρκέ , παρότι δεν σουτάρει σταθερά από το τρίποντο , παρότι δε μπορεί να ποστάρει με συνέπεια.Ο Μάντζαρης είναι κομβικός ενώ δεν μπορεί να τελειώσει λέι απ , δε μπορεί να σουτάρει μετά από τρίπλα , ενώ η πάσα του είναι απλά ασφαλής.
Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η προσπάθεια να μετατραπεί σε 4άρι ο Παπαπέτρου απλά επειδή έχει το κορμί να ανταπεξέλθει.Τι και αν το παιδί πνίγεται εκεί , εμείς θα τον κάνουμε 4 γιατί αυτό απαιτεί το πλάνο.Τον θέλουμε να σπρώχνει , να βγαίνει γρήγορα στον αντίπαλο κοντό και αν τύχει να του βγει κανένα σουτ έχει καλώς.
Φτάσαμε να θεωρούμε διάδοχο του Διαμαντίδη , τον Καλάθη ,που δε σουτάρει και που γενικά το επιθετικό ρεπερτόριό του είναι ελάχιστο.Πιέζει καλά τον "καλό" του αντιπάλου και αυτό αρκεί.
Το πόσο λάθος είναι όλο αυτό φαίνεται από τη μη κλήση του Παππά.Ναι είναι περίεργος , ναι δε είναι το καλό παιδί που θέλουν οι μπασκετοπατέρες, αλλά ρε παιδιά ξέρει μπάσκετ.Για να είμαι ακριβής , κάνει ότι μπορεί να κάνει μόνο ο Σλούκας.Ε τι να κάνουμε δε γίνεται όλοι να είναι σκυλιά στην άμυνα , πρέπει κάποιος να τη βάζει και στο πλεχτό.
Το 2016 ,που όλο και περισσότερο κυριαρχούν παιδιά , που κάνουν καλά τα βασικά , εμείς πανηγυρίζουμε επειδή η Εθνική Εφήβων παίζει φοβερά τα hedge out και τις αλλαγές , αλλά δε μπορούν να περάσουν τον αντίπαλο με τρίπλα.
Με όλο το σεβασμό , σε μια δομή που έχει φέρει πολλές επιτυχίες , αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι έχουμε μείνει στάσιμοι και κινδυνεύουμε να μείνουμε πίσω από την ίδια την εξέλιξη.
Νομίζω ότι πρέπει να φροντίσουν οι αρμόδιοι , οι πιτσιρικάδες να μάθουν πρώτα μπάσκετ και μετά να μάθουν την τακτική του μπάσκετ.Η εκμάθηση των συστημάτων και της τακτικής εν γένει , μπορεί να γίνει σε δεύτερο βαθμό , όταν θα έχουν ωριμάσει τα παιδιά.Δε γίνεται να φορτώνονται με τόση σκέψη όταν θα έπρεπε να βελτιώνουν τα βασικά στοιχεία τους.
Στη δεκαετία του 90 στο ΝΒΑ , οι παίχτες δε σούταραν τόσο καλά από μακριά.Τώρα οι περισσότεροι εκτελούν με πολύ καλά ποσοστά.Δε μιλάμε για θέματα που θέλουν ταλέντο , αλλά για πράγματα που βελτιώνονται με δουλειά.
Οι προπονητές μας είναι πάρα πολύ υψηλής κατάρτισης , αλλά έχουν το ελάττωμα του overcoaching.
Είναι πολύ παρεμβατικοί και δεν αφήνουν εύκολα ελεύθερο το ένστικτο του αθλητή τους.
Ο Μπαρτζώκας ,είναι ο μόνος που πραγματικά το έκανε και μάλιστα δεν έγινε και κατανοητός από τον κόσμο.Ο Ολυμπιακός του Λονδίνου έπαιζε 2 φορές πιο γρήγορα και πιο ελεύθερα από τον αντίστοιχο της Κωνσταντινούπολης , αλλά ακόμα και αυτό δεν εκτιμήθηκε.Για τον Ιτούδη ισχύει το ίδιο , αλλά δεν τον αναφέρω γιατί το έκανε με μια ομάδα που είχε όλα τα απαραίτητα στοιχεία ενώ ο Μπαρτζώκας το έκανε και με τη Λοκομοτίβ.
Μπορεί να σας κούρασα , αλλά ήθελα πάρα πολύ να εκφράσω αυτές τις σκέψεις μου.
Πολύ θα ήθελα να ακούσω και την αντίθετη άποψη και γενικά να γίνει μια κουβέντα γύρω από αυτό.
Ταλέντο υπάρχει , να το αφήσουμε να εκφραστεί πρέπει.
Είπα να μην βιαστώ και να περιμένω τους τελικούς.
Ήρθαν οι τελικοί , είδαμε ματσάρες και εγώ το κομμάτι δε το έχω γράψει.
Δε το έχω γράψει , όχι γιατί άλλαξα άποψη ή γιατί θεώρησα ότι έβλεπα λάθος τα πράγματα.
Απλά ξεχάστηκα , όμως η προεπιλογή της Εθνικής μπάσκετ μου έδωσε την ευκαιρία να το κάνω.
Ο τίτλος του αρχικού άρθρου ήταν "Το Εξάστερο κάζο του Ελληνικού μπάσκετ".
Το ξεκίνησα , όπως προείπα, μετά από τους Ευρωπαικούς αποκλεισμούς των δύο ομάδων και έγραφα πως οι αποτυχίες αφορούσαν το Ελληνικό μπάσκετ στο σύνολό του.
Αιτίες του αποκλεισμού και για τις 2 ομάδες , πέρα από το κακό χτίσιμο , είναι και η επιμονή στην εφαρμογή ενός μπάσκετ που μοιάζει ξεπερασμένο.
Για να ενισχύσω την άποψή μου , να θυμίσω τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της Εθνικής ομάδας , που τα τελευταία χρόνια πάει πάντα σα φαβορί και πάντα γυρνάει με σκυμμένο κεφάλι .
Τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη , βλέπουμε σε συλλογικό και διεθνές επίπεδο , το μπάσκετ να ρέπει όλο και περισσότερο προς την ατομική ενέργεια , την αθλητικότητα και την ταχύτητα.
Το ίδιο ισχύει και στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού , που μπορεί να πρωταγωνιστούν ομάδες σαν το Σαν Αντόνιο και την Ατλάντα , αλλά στο τέλος κυριαρχούν ομάδες που τρέχουν γρηγορότερα , πηδάνε ψηλότερα και εκτελούν με ταχύτητα .Αποκορύφωμα της όλης μεταβολής ,είναι οι Γουόριορς
του , βγαλμένου από τσιταρισμένο βιντεοπαιχνίδι , Κάρι και του διόσκουρού του του Τόμπσον αλλά και του "παίζω όπου με βάλετε" Γκριν.
Πολλοί , αν όχι οι περισσότεροι , πιστεύουν πως οι Πρωταθλητές του ΝΒΑ πετυχαίνουν επειδή οι δύο σταρ τους τα βάζουν από παντού και πως αν σιγήσουν θα αποτύχουν.
Η εικόνα των μέχρι τώρα τελικών είναι η απάντηση στο πόσο λάθος κάνουν.Με μέτριους , εώς κακούς τους 2 σταρ , τα παιδιά από το Σαν Φραντζίσκο κάνουν πλάκα στο Λεμπρόν και την παρέα του.Δεν είναι τυχαίο πως οι μοναδικοί που τους ζόρισαν ήταν οι Θάντερ ,που παίζουν ένα εξίσου ελευθεριακό μπάσκετ , στηριζόμενο στο ταλέντο και που απέκλεισαν τους εξαιρετικούς Σαν Αντόνιο επειδή έμοιαζαν να παίζουν μια ταχύτητα πιο γρήγορα από την "Ευρωπαική"ομάδα του Πόποβιτς.
Στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού , οι φετινές Λοκομοτίβ και Κούτσα, ο Ολυμπιακός του 13 κυρίως , η Μακάμπι του 14 αποδεικνύουν πως το μπάσκετ αλλάζει με γοργούς ρυθμούς.
Το μπάσκετ των συστημάτων , το μπάσκετ των προπονητών , το μπάσκετ της πειθαρχίας αφήνει τη θέση του σε ένα πιο αλέγκρο και με κέντρο το ένστικτο μπάσκετ.
Πλέον για να πετύχεις πρέπει να κλέβεις μπάλες , να εκτελείς γρήγορα και φυσικά να σουτάρεις πολύ καλά από μακριά.Το παιχνίδι με πλάτη εφαρμόζεται κυρίως από τα τριάρια και τα τεσσάρια , σε ένα πλαίσιο γρήγορης απομόνωσης αυτών των παιχτών στο χαμηλό ποστ.Τα βαριά πεντάρια μοιάζουν χωρίς ρόλο και έχουν μετατραπεί σε ρολίστες του δεκάλεπτου.Η επίθεση στήνεται γύρω από περιφερειακούς ικανούς στο 1 εναντίον 1 , με ικανότητα στην εκτέλεση μετά από τρίπλα και με έντονα αθλητικά προσόντα.
Οι μπασκετμπολίστες στις μέρες μας , είναι πάνω από όλα σπουδαίοι αθλητές , με αποτέλεσμα οι άμυνες να αφήνουν ελάχιστους χώρους ενώ ακόμα και η πάσα γίνεται πιο δύσκολη αφού ένα δέντρο από χέρια δυσχεραίνει τη γωνία πάσας.
Όλα αυτά για να αντιμετωπιστούν, απαιτούν πολύ κίνηση χωρίς μπάλα , γρήγορη αλλά όχι υπερβολική χρήση της πάσας και φυσικά σουτ.Πολύ σουτ.Το παιχνίδι σιγά σιγά ουσιαστικά , περιορίζει το σουτ από τα 4-5 μέτρα ,αφού ενέχει υψηλό ρίσκο και φέρνει λιγότερο κέρδος από το τρίποντο.Οι κόουτς παντού στον κόσμο προτιμούν οι παίχτες να τελειώνουν τις φάσεις με λέι απ και γενικά να σιγουρεύουν την εκτέλεση.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό , το σκεπτόμενο και παράλληλο μπάσκετ της υπομονής μας αφήνει σιγά σιγά.Ένα ακόμα στοιχείο είναι η αλλαγή στην αμυντική προσέγγιση του παιχνιδιού.Οι άμυνες έχουν γίνει πιο επιθετικές και προσανατολίζονται στο να κλέβουν τη μπάλα και να ανοίγουν αιφνιδιασμούς.Οι άμυνες που στοχεύουν στην αναχαίτιση και στον εξαναγκασμό του λάθους εφαρμόζονται όλο και λιγότερο.
Αφού λοιπόν αναλύσαμε όλα τα δεδομένα πάμε και στα δικά μας.
Οι ομάδες μας μοιάζουν να φοβούνται να τρέξουν .Επιμένουν να πηγαίνουν σε κοντρολαρισμένο ρυθμό , να ρισκάρουν ελάχιστα και να αναλώνονται , με μεγάλο φανατισμό , σε άμυνες σπρωξιμάτων.Οι σύλλογοι , παρότι έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν ξένους παίχτες , δεν αλλάζουν το τρόπο παιχνιδιού τους.Οι ξένοι που επιλέγουν , είναι κυρίως καλοί αθλητές και έχουν Ευρωπαική εμπειρία.Αυτό σημαίνει πως γίνονται ιδανικοί ρολίστες που υπηρετούν το πλάνο και βάζουν το κορμί τους σε όλες τις μάχες.
Έτσι λοιπόν ο Γουίλιαμς , δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ από τον Πεδουλάκη γιατί πολύ απλά ο κόουτς δε ξέρει πως να τον εκμεταλλευτεί.
Για τον ίδιο λόγο ο Στρόμπερι και ο Χάκετ πρόσφεραν πολλά στην άμυνα , αλλά στην επίθεση δεν είχαν ρόλο αφού το μπάσκετ που πρεσβεύουν έχει μικρή σχέση με το μπάσκετ Σφαιρόπουλου.
Μπορεί στους τελικούς να υπήρχε σασπένς , πάθος , ανατροπές ,μεγάλα σουτ , μπάσκετ επιπέδου δε παίχτηκε όμως.Και οι δύο αιώνιοι , εγκλωβίζονταν σε ένα αργό τέμπο και ακόμα και εντός έδρας δεν έτρεχαν .Έπαιζαν αργά , ποντάροντας πάρα πολύ στα σουτ μετά από ατελείωτες πάσες στο τέλος του χρόνου και σαν πρώτη σκέψη είχαν το πως να φθείρουν τον αντίπαλο και όχι στο να επιβληθούν.
Το ίδιο ισχύει και για την εθνική μας.Μπορεί να έχουμε σχολή στο μπάσκετ , αλλά τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι αναχρονιστικά.Ο Κατσικάρης , αν και πλασάρεται , σαν λάτρης του γρήγορου μπάσκετ αδυνατεί να το εφαρμόσει.Για να είμαστε δίκαιοι , δεν έχει τα εργαλεία για να το εφαρμόσει.
Ελάχιστα είναι η απάντηση.Το Ελληνικό μπάσκετ στερείται σουτέρ , έχει ελάχιστους παίχτες που να μπορούν να δημιουργήσουν το δικό τους καλάθι , αφού λίγοι τριπλάρουν καλά ενώ σχεδόν κανένας δεν εκτελεί μετά από τρίπλα.Τα πεντάρια μας δεν είναι αθλητικά , ενώ υπάρχει και τεράστιο κενό στο "4" πίσω από τον Πρίντεζη.
Γενικά οι Έλληνες προπονητές , από τα παιδοεφηβικά , εώς τις επαγγελματικές κατηγορίες , θέλουν οι παίχτες να είναι πρωτίστως προσηλωμένοι στην τακτική και στο ρόλο τους και μετά στην καλή γνώση των βασικών.
Για να γίνω πιο αναλυτικός , τα νεαρά παιδιά που θέλουν να κάνουν καριέρα , ξέρουν πως πρώτα πρέπει να μάθουν να παίζουν καλή άμυνα στο πικ εν ρολ , να σκέφτονται πολύ και να μην κάνουν λάθη.Κανένας δεν κοιτάζει αν χειρίζονται καλά τη μπάλα, αν σουτάρουν σωστά , αν πασάρουν καλά και γενικά αν ξέρουν καλά τα βασικά.Αν πιέζεις καλά στην άμυνα , δίνεις σωστά σκριν και καλές βοήθειες παίζεις ,Όλα τα υπόλοιπα θα τα κάνει ο ξένος που θα πάρουμε.
Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η προσπάθεια να μετατραπεί σε 4άρι ο Παπαπέτρου απλά επειδή έχει το κορμί να ανταπεξέλθει.Τι και αν το παιδί πνίγεται εκεί , εμείς θα τον κάνουμε 4 γιατί αυτό απαιτεί το πλάνο.Τον θέλουμε να σπρώχνει , να βγαίνει γρήγορα στον αντίπαλο κοντό και αν τύχει να του βγει κανένα σουτ έχει καλώς.
Φτάσαμε να θεωρούμε διάδοχο του Διαμαντίδη , τον Καλάθη ,που δε σουτάρει και που γενικά το επιθετικό ρεπερτόριό του είναι ελάχιστο.Πιέζει καλά τον "καλό" του αντιπάλου και αυτό αρκεί.
Το πόσο λάθος είναι όλο αυτό φαίνεται από τη μη κλήση του Παππά.Ναι είναι περίεργος , ναι δε είναι το καλό παιδί που θέλουν οι μπασκετοπατέρες, αλλά ρε παιδιά ξέρει μπάσκετ.Για να είμαι ακριβής , κάνει ότι μπορεί να κάνει μόνο ο Σλούκας.Ε τι να κάνουμε δε γίνεται όλοι να είναι σκυλιά στην άμυνα , πρέπει κάποιος να τη βάζει και στο πλεχτό.
Το 2016 ,που όλο και περισσότερο κυριαρχούν παιδιά , που κάνουν καλά τα βασικά , εμείς πανηγυρίζουμε επειδή η Εθνική Εφήβων παίζει φοβερά τα hedge out και τις αλλαγές , αλλά δε μπορούν να περάσουν τον αντίπαλο με τρίπλα.
Με όλο το σεβασμό , σε μια δομή που έχει φέρει πολλές επιτυχίες , αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι έχουμε μείνει στάσιμοι και κινδυνεύουμε να μείνουμε πίσω από την ίδια την εξέλιξη.
Νομίζω ότι πρέπει να φροντίσουν οι αρμόδιοι , οι πιτσιρικάδες να μάθουν πρώτα μπάσκετ και μετά να μάθουν την τακτική του μπάσκετ.Η εκμάθηση των συστημάτων και της τακτικής εν γένει , μπορεί να γίνει σε δεύτερο βαθμό , όταν θα έχουν ωριμάσει τα παιδιά.Δε γίνεται να φορτώνονται με τόση σκέψη όταν θα έπρεπε να βελτιώνουν τα βασικά στοιχεία τους.
Στη δεκαετία του 90 στο ΝΒΑ , οι παίχτες δε σούταραν τόσο καλά από μακριά.Τώρα οι περισσότεροι εκτελούν με πολύ καλά ποσοστά.Δε μιλάμε για θέματα που θέλουν ταλέντο , αλλά για πράγματα που βελτιώνονται με δουλειά.
Οι προπονητές μας είναι πάρα πολύ υψηλής κατάρτισης , αλλά έχουν το ελάττωμα του overcoaching.
Είναι πολύ παρεμβατικοί και δεν αφήνουν εύκολα ελεύθερο το ένστικτο του αθλητή τους.
Ο Μπαρτζώκας ,είναι ο μόνος που πραγματικά το έκανε και μάλιστα δεν έγινε και κατανοητός από τον κόσμο.Ο Ολυμπιακός του Λονδίνου έπαιζε 2 φορές πιο γρήγορα και πιο ελεύθερα από τον αντίστοιχο της Κωνσταντινούπολης , αλλά ακόμα και αυτό δεν εκτιμήθηκε.Για τον Ιτούδη ισχύει το ίδιο , αλλά δεν τον αναφέρω γιατί το έκανε με μια ομάδα που είχε όλα τα απαραίτητα στοιχεία ενώ ο Μπαρτζώκας το έκανε και με τη Λοκομοτίβ.
Μπορεί να σας κούρασα , αλλά ήθελα πάρα πολύ να εκφράσω αυτές τις σκέψεις μου.
Πολύ θα ήθελα να ακούσω και την αντίθετη άποψη και γενικά να γίνει μια κουβέντα γύρω από αυτό.
Ταλέντο υπάρχει , να το αφήσουμε να εκφραστεί πρέπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου