ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ "ΚΑΨΕ ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ" ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΙΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΑΡΧΕΣ.

Η πρώτη έκδοση των φετινών τελικών της Α1 τέλειωσε και το μοναδικό που μας άφησε είναι πονεμένα μάτια και ένα βουνό τούβλα που εκτόξευσαν και οι δύο ομάδες.
Το θέαμα  ήταν κακό και αυτό βρίσκει την αιτία του στη διάχυτη νευρικότητα και των δύο μονομάχων.Ο μεν Παναθηναικός πιέζεται από όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα,ο δε Ολυμπιακός από το ΣΕΦ και το πρέπει που έχει πάνω του.
Όλη  αυτή η συναισθηματική κατάσταση οδήγησε σε ένα ματς με πολλά χαμένα,αρκετά από αυτά εύκολα ,σουτ πολλές χαμένες βολές και γενικά ελάχιστο καθαρό μυαλό.
Στο καθαρό μυαλό θα σταθώ,αφού κατά την ταπεινή μου άποψη είναι αυτό που πήγε να εκμεταλλευτεί ο Πασκουάλ και τα παλικάρια του ,αλλά αυτό είναι ένα δίκοπο μαχαίρι και τελικά έκοψε το χέρι του.
Ο Τσάβι ξεκίνησε με μία πεντάδα με σκοπό να απορροφήσει την αρχική ορμή του γηπεδούχου Ολυμπιακού,να ξοδέψει φάουλ και να κουράσει τα καλά χαρτιά του Σφαιρόπουλου.Βλέποντας την,υπερβολικά θα έλεγα,ήρεμη ατμόσφαιρα στις κερκίδες ,ο Καταλανός ήθελε να αιφνιδιάσει των ΟΣΦΠ.έδωσε εντολή για αχαλίνωτο τρέξιμο και φυσικά πολλές αλλαγές στα μαρκαρίσματα και επαφές σε κάθε ματσάρισμα.Ο Σπανούλης και η παρέα του ,αν και τους πήρε λίγο χρόνο ,προσαρμόστηκαν και επέβαλλαν το σχέδιό τους χτίζοντας διαφορές.
Εκεί όμως ερχόταν ,το "κάψτε το σενάριο ",του Πακουάλ και ανέτρεπε τα δεδομένα.Ο κόουτς του ΠΑΟ γνωρίζοντας την αδυναμία της ομάδας του στο σετ παιχνίδι ,έδωσε την εντολή σε Τζέιμς,κυρίως ,αλλά και σε Καλάθη μα τρέχουν γρήγορα το γήπεδο και να εκτελούν τόσο οι ίδιοι όσο και οι συμπάικτες τους στα πρώτα 7 δευτερόλεπτα.Σε αυτό βοηθούσαν και οι κακές επιστροφές των ερυθρόλευκων που ήταν απότοκος της έλλειψης; ενέργειας αλλά και συγκέντρωσης.
Για να μην το ξεχάσω ,την ίδια ώρα όποτε δε δούλευε το run n gun πλάνο,η μπάλα ακουμπούσε στο Μπουρούση ,που έκανε την καλύτερη του εμφάνιση για φέτος,αλλά και στη διαχρονική ππάσινη αξία στα φετινά ντέρμπι ,το Ρίβερς.

Όλα αυτά τα έκανε ο Παναθηναικός γιατί ο Ολυμπιακός είχε παρασυρθεί στο ροντέο που είχε στήσει ο Πασκουάλ και είχε χαλάσει το μυαλό του.Οι πρωταθλητές έκαναν κακές επιθέσεις,δεν είχαν αποστάσεις και ακόμα και όταν μάζευαν το ένα μετά το άλλο τα επιθετικά ριμπάουντ δε το εκμεταλλεύονταν.Χαρακτηριστικό της νευρικότητας που τους διακατείχε ήταν η μουρμούρα μετά από 2-3 λάθος σφυρίγματα.Αν και λοιπόν φαινόταν ότι το ματς το έχουν ,ξαφνικά ξεκινούσαν και έτρεχαν όχι για να χτυπήσουν στον αιφνιδιασμό ,που δεν το έκαναν καθόλου,αλλά για να σουτάρουν σκοτωμένα χωρίς καμία συνεργασία.
Ενώ λοιπόν ο ΠΑΟ έπαιρνε πράγματα από το Φώτση και το Μπουρούση ,ακόμα και το Χαραλαμπόπουλο η οι παγκίτες του Ολυμπιακού ήταν αλλού.Ο Γκριν κακός,ο Ουότερς ανέτοιμος,ο Αγραβάνης θολωμένος,ο Μπιρτς φορτωμένος με φάουλ.
Ο Ολυμπιακός δεν έβρισκε καθαρό μυαλό και όσο και αν έβγαζε ασίστ ο Σπανούλης οι φίλοι του δεν έβρισκαν ρυθμό.Ο Μπουρούσης συνέχιζε να σκοράρει ,αλλά απέναντι τα έτρωγε από τον εκπληκτικό Μιλουτίνοφ ,ενώ τη ίδια ώρα ο Παπαπέτρου ήταν ο μοναδικός που περιόρισε το Ρίβερς .
Έτσι φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού ,με τον ΠΑΟ να έχει κάψει το σενάριο και το μυαλό του Ολυμπιακού και να έχει το πάνω χέρι.Μπορεί ο Γκιστ να ήταν εκτός αγώνα,μπορεί ο Παππάς να χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα και καθαρά για την άμυνα,αλλά ο ΠΑΟ έμοιαζε να το έχει.
Είπαμε όμως ,όταν ζεις με το σπαθί πεθαίνει και από το σπαθί.Ο Πασκουάλ στα κρίσιμα 3 τελευταία λεπτά,δεν άλλαξε πλάνο και συνέχισε να αφήνει τη μπάλα στα χέρια του Τζέιμς ο οποίος συνέχιζε να κουτουλάει στην πολυκοσμία τη ρακέτας.Η μπάλα δεν ακούμπησε ποτέ σε  Μπουρούση και Ρίβερς ,στη απέναντι πλευρά ο Σπανούλης πήρε ένα επιθετικό ριμπάουντ,και έδωσε δύο πάρε βάλλε στο Μιλουτίνοφ που ήταν καλά και όλα πήραν το δρόμο τους.Ακόμα και στη φάση που ο Ρίβερς κόβεται από το Παπανικολάου ,ο Τζέιμς ντριμπλάρει άσκοπα ,δεν έχει τι να την κάνει,αποστάσεις δεν υπάρχουν, Ρίβερς δεν έχει ξεκάθαρο σουτ ,το σκέφτεται και όταν ο σουτέρ σκέφτεται συνήθως το πληρώνει.

Ότι έγινε έγινε όμως ,το Game 1 τέλειωσε ,ο Ολυμπιακός κράτησε με νύχια και με δόντια το πλεονέκτημα,αλλά το ερώτημα είναι τι θα επακολουθήσει.
Πολύ δύσκολα ο Τσάβι Πακουάλ θα βρουν τόσο κακό Ολυμπιακό και τόσο κρύο το ΣΕΦ.Να αλλάξει ο Καταλανός το πλάνο δε γίνεται.Θα συνεχίζει να αυτοσχεδιάζει και θα ελπίζει οι παίχτες του να είναι σε καλή μέρα.Στην αντιπέρα όχθη αν ο Ολυμπιακός δε συγκεντρωθεί μπορεί και να μπλέξει.
Σας φιλώ γλυκά και εύχομαι η συνέχεια της σειράς να μας προσφέρει καλύτερα παιχνίδια.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ.

Καλημέρα κορίτσια και αγόρια.Αφού ξύπνησα και πήρα το πρωινό μου κατάλαβα ότι πρέπει να ασχοληθώ με το πιο προβλέψιμο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε κάθε Έλληνα ,μετά από το θάνατο.

Μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε,για τους τελικούς της Α1,κατά κόσμον Basketleague,μιλάω.

Τα τελευταία 12 χρόνια ,το Ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ,είναι μια διοργάνωση που διεξάγεται και όλοι γνωρίζουν ποιοι θα είναι οι τελικοί της.

Πολλοί από εσάς θα μιλήσουν ,όχι άδικα,για ένα προβλέψιμο προιόν που αν συνεχίσει έτσι θα χάσει κάθε ενδιαφέρον.

Σας απαντώ και σας λέω πως ήδη έχει χάσει το ενδιαφέρον του κόσμου και απλά περιμένει τα δύο ντέρμπι της κανονικής περιόδου και στο τέλος τους 5,τις περισσότερες φορές,τελικούς.

Αλλά ας το δούμε και από την πλευρά των δύο ομάδων που διεκδικούν μονίμως τον τίτλο.

Είναι πολύ ψυχοφθόρο να προετοιμάζεσαι όλο το χρόνο για 7-8 παιχνίδια με τον ίδιο αντίπαλο.

Πράσινοι και Κόκκινοι, από την επόμενη του τελευταίου τελικού,ασχολούνται  με τους τελικούς της επόμενης σεζόν.Παίχτες ,προπονητές,πρόεδροι ,όλοι ζουν και αναπνέουν με το μυαλό στους απέναντι.Δεν είναι καθόλου εύκολο να έχεις διαρκώς στο μυαλό σου σε ένα πράγμα.Σε φθείρει ,σε αγχώνει και αρκετές φορές γίνεται πνιγηρό.

Το πνιγηρό του θέματος το έχουν ζήσει και οι δύο ομάδες.Παλιότερα ο Ολυμπιακός,ανκαι είχε πολύ καλούς παίχτες,έπαιζε καλό μπάσκετ,όταν έφτανε απέναντι από τον Παναθηναικό θόλωνε ,ξεχνούσε ότι έκανε και συνήθως έχανε.Τα τελευταία χρόνια η μπίλια του άγχους έχει κάτσει στη πράσινη πλευρά.Ο Παναθηναικός έχει αλλάξει από το 2012 μέχρι σήμερα πολλούς προπονητές και ακόμα περισσότερους παίχτες γιατί χάνει από τον Ολυμπιακό.

Με όλα αυτά σαν βάση πάμε από σήμερα και για τις επόμενες 10 μέρες να ζήσουμε ακόμα μια αιώνια σειρά που θα κρίνει τον πρωταθλητή και που θα κρίνει αν η χρονιά θα είναι επιτυχημένη ή αποτυχημένη.

Κακά τα ψέματα όσα κύπελλα και αν πάρεις,σε όσα final four και να πας ,αν δεν πάρεις το πρωτάθλημα από τους απέναντι στα μάτια του κόσμου είσαι loser και μπαίνεις σε αναταραχή.

Για τον Παναθηναικό,ειδικά μετά τα όσα επακολούθησαν της σειράς με τη Φενέρ,οι επικείμενοι τελικοί έχουν κομβικοί σημασία.Αν δεν τα καταφέρει θα περάσει ακόμα ένα καλοκαίρι με πολλές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα.Ο Πασκουάλ μπορεί να μην παραιτήθηκε μετά το πούλμαν,αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι δεν θα απολυθεί σε περίπτωση αποτυχίας.Το ίδιο ισχύει και για πολλά από τα βαριά ονόματα της ομάδας.Ο Τζέιμς,ο Σίγκλετον ακόμα και ο Γκιστ δε θα είναι απόλυτα σίγουροι για το αν θέλουν να μείνουν ή αν ο Παο θέλει να τους κρατήσει.Με όλα αυτά να τριγυρίζουν στα μυαλά τους,προπονητής και παίχτες πάνε σε μια σειρά αγώνων με πολύ ,μα πάρα πολύ πίεση.

Η πίεση πάντως αρκετές φορές λειτουργεί εποικοδομητικά και σου δίνει κίνητρο.Αν ισχύσει αυτό ,ο μοναδικός ανασχετικός παράγοντας για τον Εξάστερο θα είναι το μονοδιάστατο παιχνίδι του.

Κακά τα ψέματα ,ο Πασκουάλ δεν έχει εξελίξει το παιχνίδι της ομάδας του και αυτός είναι ο λόγος που σε οριακά ματς δεν έχει τον έλεγχο των καταστάσεων.Αν και όλοι τον πλασάρουν σαν τον κόουτς με τα 100 συστήματα,δεν έχουμε δει πολλά από αυτά στο παιχνίδι του Παναθηναικού.

Έτσι λοιπόν θα δούμε και πάλι τον Τζέιμς να ντριπλάρει σαν να μην υπάρχει αύριο,να εφορμά στο καλάθι και αν είναι σε καλή μέρα να μοιάζει με τον Ουέστμπρουκ ,αν όμως είναι σε κακή μέρα να κουτουλάει σε τοίχο.Θα δούμε επίσης πάρα μα πάρα πολλά τρίποντα από όλους και από παντού και φυσικά από αυτό θα εξαρτηθεί το κατά πόσο θα πετύχει η Πράσινη μηχανή.Ο Μπουρούσης θα έχει συμπληρωματικό ρόλο ,σας το λέω για να μην περιμένετε τίποτα φοβερά ποσταρίσματα,ο Καλάθης θα πρέπει να βάλλει τα σουτ που κλασσικά θα του δώσει ο Σφαιρόπουλος,ο Παππάς σαν άλλος Χατζηβρέτας θα κυνηγάει τον Σπανούλη και αν βάλλει και κάποια ατομικά καλάθια θα έχει ικανοποιήσει τον Καταλανό κόουτς,ο Φελντέιν αν βάλλει τα σουτάκια καλώς ,αν όχι θα αράζει μαζί με το Φώτση στον πάγκο και θα μπάινει μόνο αν ο Παναθηναικός κυνηγάει στο σκορ και κάνει την απονενοημένη προσπάθεια.Κομβικοί όμως θα είναι ο Ρίβερς και ο Γκιστ.Ο πρώτος ,έχοντας πραγματοποιήσει καταπληκτικές εμφανίσεις εναντίον των ερυθρόλευκων ,καλείται να επανέλθει στις καλές εμφανίσεις γιατί στη σειρά με τη Φενέρ ήταν κακός.Ο Γκιστ είναι ο απόλυτος συνδετικός κρίκος κοντών-ψηλών σε άμυνα και επίθεση.Μαρκάρει από άσσο μέχρι πεντάρι,παίζει καλή άμυνα στο πικ εν ρολ ,τελειώνει φάσης κοντά και μακριά από το καλάθι και κυριότερο όλων είναι ο μοναδικός ψηλός του Παο που μπορεί να παίξει πικ εν ρολ με τον Καλάθη.Αν ο Γκιστ είναι καλός θα κρυφτούν πολλά από τα μειονεκτήματα του Παναθηναικού σε άμυνα και επίθεση.

Εξαντλήσαμε την πράσινη όψη του νομίσματος πάμε να δούμε τη κόκκινη τώρα.

Ο Ολυμπιακός έχει περισσότερες σταθερές από τον αντίπαλό του.Η χημεία του είναι εμφανώς καλύτερη,οι ρόλοι ξεκάθαροι και όλα εξαρτώνται από τις δυνάμεις και τη συγκέντρωση που θα έχουν οι ερυθρόλευκοι.Πάντα μια συμμετοχή σε final four σε αποσυντονίζει.Επίσης οΟλυμπιακός έχει ένα τρομερό άγχος όταν παίζει μπροστά στο κοινό του,που θα βάλλει τεράστια πίεση στις πλάτες όλων ,αφού για αυτούς μόνο η νίκη επί του αιώνιου αντιπάλου είναι που μετράει.Επιθετικά το πλάνο είναι γνωστό.Η μπάλα στον Σπανούλη και από εκεί και πέρα αυτός αποφασίζει.Είτε θα πασάρει στην περιφέρεια ,είτε θα δώσει στον ψηλό που κόβει είτε θα τελειώσει ο ίδιος.

Δεύτερη στόχευση το ποστάρισμα του Πρίντεζη.Αυτοί είναι οι δύο βασικοί πυλώνες της ομάδας του Σφαιρόπουλου,ο οποίος όμως στη Κωνσταντινούπολη έβαλε και κάποια άλλα πραγματάκια στη φαρέτρα του.Πρώτα από όλα το τάισμα του Μιλουτίνοφ που έχει ωριμάσει και κάνει τη διαφορά.Ένα ακόμα είναι πως πλέον ο κόουτς Σφαιρόπουλος στοχεύει στην αδύναμη πλευρά τον Παπανικολάου που είναι σε τερατώδη κατάσταση.Επίσης πλέον το ποστάρισμα με Παπαπέτρου και Παπανικολάου γίνεται πολύ συχνότερα.

Κομβικοί στην  εξέλιξη της σειράς θα είναι όμως ο Μάντζαρης και ο Γιανγκ.Ο Έλληνας γκαρντ ,που έχει υποτιμηθεί όσο κανένας,έχει εξελίξει το παιχνίδι του και έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση.Σουτάρει καλά,ακόμα και μετά από σκριν ,δεν κάνει λάθη και παίζει τη γνωστή σκυλίσια άμυνα.Από την άλλη αν ο Γιανγκ είναι θετικός η υπεροπλία των Πειραιωτών μέσα στη ρακέτα θα είναι ξεκάθαρη και επίσης θα κλείσουν πολλοί διάδρομοι για Τζέιμς και Παππά που χρησιμοποιούν τη διείσδυση.Στο αμυντικό κομμάτι τα πράγματα είναι επίσης ξεκάθαρα.Στόχος των πρωταθλητών θα είναι να αποκόψουν τον Καλάθη από τον Γκιστ,να περιορίσουν τους χώρους για τον Τζέιμς,με αλλαγές να αντιμετωπίσουν τα ποπ-απ του Σίγκλετον ,αλλά κυρίως να βγάλουν εκτός ρυθμού το Ρίβερς που ξεκινάει συνήθως στη πεντάδα.Αν πάρουν τα ριμπάουντ και καταφέρουν να τρέξουν στο ανοικτό γήπεδο όλα θα γίνουν ευκολότερα.

Γενικά τα ριμπάουντ θα παίξουν  ρόλο γιατί ο ΟΣΦΠ μαζεύει πολλά επιθετικά.

Αν και φλυαρώ για ακόμα μία φορά ,ότι ήταν να πω το είπα.Από εδώ και πέρα παιχνίδι με το παιχνίδι θα σχολιάζουμε ότι μας κέντρισε το ενδιαφέρον.

Ας ευχηθούμε να δούμε παιχνίδια ανάλογα των περσινών και ας κερδίσει ο καλύτερος.

ΤΟ ΝΒΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Α1.

Ήταν να μην πάρω φόρα με το ΝΒΑ ,έτσι λοιπόν θα ασχοληθώ και πάλι με την απέναντι μεριά του Ατλαντικού.
Για αρχή οφείλω να ομολογήσω,ότι δεν είμαι από τους φανατικούς του καλύτερου μπασκετικού πρωταθλήματος.Το παρακολουθώ γιατί αγαπάω το άθλημα,αλλά δεν παθαίνω και ντελίριο.Το μπάσκετ που παίζεται εκεί είναι πολύ χαλαρό για τα δικά μου δεδομένα ,ή για να το θέσω πιο σωστά είναι περισσότερο θέαμα από αυτό που θέλω.Ωραία τα καρφώματα και τα άλλευ ουπς,αλλά έχουν και ένα όριο.Το παιχνίδι που βλέπαμε στα 90ς μας εντυπωσίαζε γιατί ήταν πολύ περισσότερη η αθλητικότητα και η ποιότητα από αυτά που βλέπαμε στα μέρη μας.
Τώρα πια οι πραγματικά σπουδαίοι παίχτες είναι ελάχιστοι,ενώ οι αθρόα εισροή Ευρωπαίων το έχει φέρει πολύ κοντά στα στάνταρ μας.
Ειλικρινά όταν ο Ρούμπιο θεωρείται παίχτης των 50 εκατομμυρίων,όταν παίχτες όπως ο υιός Σαμπόνις ,ο Αμπρίνιες ,ο Σατοράνσκι και Μπέρτρανς βρίσκουν ρόλο σε ομάδες που πρωταγωνιστούν,όταν παίχτες σαν το Σάριτς θεωρούνται μεγάλα prospect ,ε συγγνώμη αλλά δεν εντυπωσιάζομαι.
Παρακολούθησα πάρα πολλά παιχνίδια ,ανάμεσα σε ομάδες κάθε επιπέδου.Είδα ομάδες όπως οι Λέικερς ,οι Φιλαδέλφεια και οι Νετς που έπαιζαν κάτι σαν μπάσκετ και θύμιζαν περιοδεύοντες θίασους.Είδα ομάδες σαν τους Οκλαχόμα να παίζουν μπάσκετ επίπεδου 3 on 3,είδα να γίνονται λάθη που αν γίνονταν σε παιχνίδι Ζαλγκίρις-Ερυθρός Αστέρας ο Ράντονιτς και ο Σάρας θα κρεμούσαν τους παίχτες τους από τις μπασκέτες.

Για να σας προλάβω θα σας πω ότι για να γράψω όλα αυτά,περίμενα να δω εικόνα και από τα πλέι-οφ ,που σύμφωνα με τους ακραιφνείς φίλους του NBA,είναι το κανονικό μπάσκετ.Ε ρε παιδιά σόρρυ αλλά μάπα το καρπούζι.Σκούπες από παντού,αδιάφορα παιχνίδια ,κακή ποιότητα.Αν εξαιρέσει κανείς τη σειρά Γουίζαρντς-Σέλτικς όλες οι υπόλοιπες δεν κράτησαν το ενδιαφέρον στο ελάχιστο.Άντε να φανώ καλός και να συμπεριλάβω και τις σειρές Κλίπερς-Γιούτα και Χοκς-Γουίζαρντς.
Από εκεί και πέρα μιλάμε για χάος.Σκούπες πολλές,συντριβές ακόμα περισσότερες.
Περίμενα μέχρι τους τελικούς των περιφερειών για να δω κάποιο ντέρμπι αλλά φευ.

Απογοητεύτηκα πάρα πολύ από Πόποβιτς και Σπέρς.Τους εκτιμώ και τους σέβομαι απόλυτα,αλλά δε δικαιολογείται η απόλυτη παράδοση τους  στους Γόρριορς.Ναι σου λείπει ο Πάρκερ,ναι χτύπησε ο Λέοναρντ,αλλά δε γίνεται να σου γυρίζουν ματς 25 πόντων.Δε γίνεται να σε σκουπίζουν τόσο άνετα και τόσο εμφατικά.Δε γίνεται ρε κόουτς ο μόνοι παίχτες σου που έβγαλαν αντίδραση να είναι ο τεράστιος,αλλά 40χρονος Μανού Τζινόμπιλι και ο ρολίστας Σίμονς.Δε γίνεται κόουτς με τόσο έμπειρους παίχτες να μην ζορίζεις στο ελάχιστο τους ,υπερόπτες Γόρριορς.
Άλλωστε τι να πουν και οι Σέλτικς.Διασύρθηκαν 2 φορές εντός έδρας,έχασαν τον καλύτερο παίχτη τους,αλλά τουλάχιστον έκαναν μια νίκη ,πάλεψαν.Εννοείται πως δεν αρκούσε και εκεί θέλω να καταλήξω.
Δεν είναι αυτή εικόνα υψηλού ανταγωνισμού.Μοιάζει όλο το πρωτάθλημα να τρέχει για να παίξουν στο τέλος οι Γόρριορς με τους Καβς.Ελληνική Α1 γίναμε μάγκες.
Στην Ανατολή ένας Λεμπρόν ,ένας Ίρβινγκ και μισός Λοβ αρκούν για να κυριαρχήσεις.Από την άλλη στην , διαχρονικά πιο ανταγωνιστική και υψηλότερου επιπέδου ,Δύση κανένας δε μπορεί να ακολουθήσει τη συμμορία από το Σαν Φραντζίσκο.
Έτσι ,με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο αναμενόμενο τέλος του δρόμου.Ο εξωγήινος Λεμπρόν και οι μπράβοι του εναντίον των Γκάρντιαν οφ δε Γκάλαξυ του Στέφανου του Κάρι.
Υπάρχει φαβορί στη σειρά;Όχι ξεκάθαρο αλλά ποτέ δεν ξέρεις.Μετά τα περσινά οι Γόρριορς διαχειρίστηκαν καλύτερα τις δυνάμεις τους και μοιάζουν έτοιμοι να επιστρέψουν στο θρόνο.Ο Ντουράντ είναι καλά,έχει ρυθμό και έχει κάνει και το βήμα μπροστά και απελευθερώνει τον Κάρι.Ο Γκριν κάνει ότι έκανε πάντα και είναι πάντα έτοιμος να κάνει τη καθιερωμένη μανούρα που αλλάζει το ρυθμό.Ο Τόμπσον δεν έχει ρυθμό γιατί δεν παίρνει πολλές προσπάθειες αλλά παίζει για την ομάδα και κυρίως βάζει το κορμί του στην άμυνα.Άσσος από το μανίκι πάντως είναι ο Μακ Γκι που κάνει τις καλύτερες εμφανίσεις του από τα πρώτα χρόνια του στους Ντένβερ.
Στο άλλο στρατόπεδο ο Λεμπρόν είναι σε τερατώδη κατάσταση,ο Ίρβινγκ κάνει παπάδες και ο Λοβ επιτέλους παίζει μπάσκετ τοπ επιπέδου.Όμως δε πρέπει να μείνουμε σε αυτούς και μόνο.Ο Ντερόν Γουίλιαμς ,που παραλίγο να θεωρηθεί παλαίμαχος,κάνει restart και δίνει πολύτιμες και άκρως ποιοτικές ανάσες στον Uncle Drew ,ο τίμιος Κόρβερ έρχεται από τον πάγκο και ανοίγει τις άμυνες με το τρίποντό του ,ενώ ακόμα ακόμα και ο Τσανίνγκ Φράι παίζοντας σε θέση 5 αναγκάζει τις άμυνες να απλωθούν γιατί έχει φονικό σουτ.
Γενικά και οι δυο θα παίξουν αποκλειστικά περιφερειακό μπάσκετ ,θα σουτάρουν πολλά τρίποντα και όλα θα εξαρτηθούν από το κατά πόσο θα κόψει η μία ή η άλλη ομάδα το ρυθμό των αντιπάλων.
Τα τρίποντα είναι η σταθερά τους αλλά το έξτρα που θα κάνει τη διαφορά, κατά την ταπεινή μου άποψη,θα είναι το παιχνίδι στο ποστ.
Ο Τόμπσον είναι μαχητής,αλλά είναι μόνος έτσι ο Μακ Γκι ,ο Πατσούλια και ο Γουέστ αν δώσουν κάτι παραπάνω από τους μέσους όρους τους θα κάνουν τη διαφορά.
Αυτά λοιπόν αδέλφια ,ας ελπίσουμε να δούμε σπουδαίους τελικούς με λίγο περισσότερο σασπένς και ανταγωνισμό.
Σας φιλώ γλυκά στη μουτσούνα.

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ,ΤΩΝ FINAL-4,ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΝΕ.

Ακόμα ένα Final-4,ακόμα ένα διήμερο μπασκετικής κατάνυξης,ακόμα ένα διήμερο με φαγωμένα νύχια και πόνο στο στομάχι από το άγχος.
Πόσες τέτοιες στιγμές και όμως πάντα το ίδιο συναίσθημα.
Όσα χρόνια και αν περάσουν πιστεύω ότι το διήμερο του Final-4 θα είναι αυτό που θα ανυπομονώ να έρθει.
Δε φταίω εγώ,αλλά ο συγχωρεμένος ο πατέρας που μου έβαλε το μικρόβιο.Αν και οπαδικά ήμασταν σε εντελώς αντίθετα μετερίζια ,ο Θοδωρής ένα πράγμα στον αθλητισμό μου το μεταλαμπάδευσε από την πρώτη στιγμή,την αγάπη για το μπάσκετ.
Ήταν άπειρες οι φορές που μου έχει διηγηθεί τα κατορθώματα του Ντράζεν ,την εκπληκτική Γιουγκοπλάστικα,που μου εξηγούσε την μπασκετική ευφυία του Σαμπόνις και το πόσο σημαντικός ήταν για τον Γκάλη ο Γιαννάκης αλλά κυρίως ο Χριστοδούλου.Ακόμα τον θυμάμαι να μου περιγράφει το τρίποντο προσευχή του Τζόρτζεβιτς στην Πόλη το ΄92.
Μετά από τόσες ιστορίες έχω και εικόνες,αφού με είχε βάλλει να παρακολουθήσω σε βίντεο όλα τα Final-4 του Άρη και της Γιουγκοπλάστικα,αλλά και αυτό του 92.
Από εκεί και πέρα έχω τις δικές μου μνήμες.Θυμάμαι τη στεναχώρια για το πάτημα γραμμής του Πάσπαλι και τα νεύρα του πατέρα μου και των θείων για την ήττα του ΠΑΟΚ από τη Μπένετον στο ΣΕΦ που έλεγαν και ξανάλεγαν πόσο κωλόπαιδο είναι ο Κούκοτς.
Θυμάμαι την ανείπωτη χαρά για το Τελ Αβίβ ,που την ακολούθησε η υπέρτατη ξενέρα που μας κέρασε ο Κόρνίλιους ο Τόμπσον,το πικάρισμα από φίλους και συμμαθητές και τα πρώτα κλάματα.
Πάμε Σαραγόσα για το ριμέικ του Ισραήλ,ξανα νίκη ,ξανά χαρές και η φωνή του Θοδωρή να μου λέει "Ο Σαμπόνις και ο Γκαστόνε θα σας καθαρίσουν".Μέσα έπεσε ο πατέρας ,άντε πάλι στεναχώριες.
Φτάνουμε στο 1996 κι στο Παρίσι.Μεγάλη Βδομάδα ,η μάνα να με σέρνει στις εκκλησίες και γω να φεύγω για να δω τους ημιτελικούς.Ο πατέρας ενθουσιασμένος για την πρόκριση,όπως και γω άλλωστε(τώρα πια δε χρειάζεται να τι κρύβω).Μεγάλη Πέμπτη ,εκκλησίες ,ευαγγέλια ,αλλά δεν αντέχω άλλο και την κάνω και βρίσκω το Θοδωρή όρθιο στην κουζίνα να έχει δέσει όλες της καρέκλες με ένα σχοινί από την αγωνία και να περιμένει την τελευταία φάση.Μπερδεύεται ο Γιαννάκης,ο χρόνος παγώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά,η Μπάρτσα στον αιφνιδιασμό και κυριολεκτικά από το βάθος του πλάνου το μακρύ χέρι του Βράνκοβιτς να φέρει τη λύτρωση.Εγώ σε χαρμολύπη και ο πατέρας να με πετάει στον αέρα.
Το 1997 τα ίδια ,εκκλησίες,γκρίνια από τη μάνα.Τον ημιτελικό τον έχω δει με τους Τζιμάνηδες σπίτι τους και πάμε στην εκκλησία μετά σε έξαλλη κατάσταση για να αντιμετωπίσουμε τα φονικά βλέμματα των μανάδων μας.Όλα γυρίζουν γύρω από τον τελικό της Μεγάλης Πέμπτης.Όλοι στεναχωρημένοι γιατί λόγω θρησκευτικών υποχρεώσεων θα το χάναμε.Υπήρξε λύση όμως.Τρίκυκλο με ραδιοφωνάκι έξω από το ιερό , ΕΡΑ Σπορ να ακούγεται πάνω από τις ψαλμωδίες και στο τέλος απλά λύτρωση.

Το 1998 τα πράγματα ήταν όμορφα,οι Πράσινοι και οι Κόκκινοι απουσίαζαν αλλά στη Βαρκελώνη ήταν ο Ιωαννίδης και τα πιτσιρίκια της ΑΕΚ.Η ΑΕΚάρα τελικό ,αφού νίκησε τον Ομπράντοβιτς και την Μπενετόν του και εκεί στο σπίτι του παππού του Ρόζου είδα και χειροκρότησα την προσπάθεια που δεν έφτανε απέναντι στο Μεσσίνα,το Ριγκοντό ,τον Ντανίλοβιτς και το Σάβιτς.
Εδώ είμαστε λοιπόν ,1999,Μόναχο ο Ίβκοβιτς μας πάει πάλι σε fFinal-4,παίζουμε με μια κάποια Ζαλγκίρις και όλοι περιμένουμε να δούμε ποια ομάδα από την Μπολόνια θα αντιμετωπίσουμε στον τελικό.Τρόμος,δέος και υπόκλιση στα φοβερά παιδιά του Καζλάουσκας που μας παρουσίασαν το μπάσκετ του 21ου αιώνα πριν αυτό έρθει.Ακόμα μια φορά η φωνή του Θοδωρή με προετοίμαζε,"μη βιάζεσαι οι Λιθουανοί τρέχουν και σουτάρουν σαν τρελοί,δε θα τους προλαβαίνετε".
Το 2000 ξαναείδα τον πατέρα να πανηγυρίζει με την παρέα του ,πατέρα Τζεντίλε και του Κάτας,ενώ το 2001 είχαμε σχίσμα και ξενέρωσα.
Τ0 2002,αν και Μεγάλη Παρασκευή και Κυριακή του Πάσχα η διοργάνωση,χάρη στο TV Magic είδα τη ραψωδία του Ομπράντοβιτς,του Μποντιρόγκα του Κουτλουάι αλλά και του Λάζαρου Παπαδόπουλου.Όσο και αν πόνεσα δε γινόταν να μην υποκλιθώ.
Το 2003 η Μπαρτσελόνα έχει αγοράσει τους πάντες,έχει εμπιστευτεί έναν υποτιμημένο (ίσως το μοναδικό)Σέρβο κόουτς,τον Πέσιτς και με Μποντιρόγκα,Γιασικεβίτσιους,Φούτσκα κατακτά για πρώτη φορά το τρόπαιο.Τα ματς τα βλέπω στη Νόβα σε άδεια μαγαζιά αφού κανένας δεν ασχολείται.
Το 2004 όντας φοιτητής στο Ηράκλειο ,παρακολουθώ τη σφαγή της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό του Τελ Αβίβ και την παρωδία της Φορτιτούντο στον τελικό.
Το 2005 στην Μόσχα ,αν και δούλευα ,θαύμασα το έπος του Ματσιγιάουσκας και του Σκόλα ,αλλά και το απόλυτο μπασκετικό IQ του Γιασικεβίτσιους,του Βούισιτς και του Πάρκερ.Α εκείνη τη χρονιά ο Ολυμπιακός του Καζλάουσκας με Έντνι και Παπαμακάριο παραλίγο να πάει Final-4.
Το 2006 στην Πράγα η κόκκινη αρκούδα το πήρε επιτέλους με Σμόντις ,Παπαλουκά,Λάγκντον.
Το 2007 στην Αθήνα ο ,κατά την αποψή μου πληρέστερος ΠΑΟ όλων των εποχών σε τελικό ραψωδία ,καταβάλλει την αντίσταση του Παπαλουκά.
Φτάσαμε στο 2008 και στη Μαδρίτη όπου η ΤΣΣΚΑ το ξαναπαίρνει όντας από την αρχή η καλύτερη ομάδα.

Βερολίνο λοιπόν ,2009,έχουμε πάλι εμφύλιο.Σε έναν αγώνα πολύ περίεργο ο Ολυμπιακός παραλίγο να πιάσει στον ύπνο τον ΠΑΟ και να τον κερδίσει.Ο Γκρίν τα έχασε,ο Μπουρούσης στο σουτ προσευχή απέτυχε και είπε την ατάκα"τα λέμε σε 10 μέρες".Δε τα είπαμε τελικά.Στον τελικό ο Μεσσίνα ξαναέχασε από τον Ομπράντοβιτς,αφού ο Σπανούλης έκανε όργια που ακόμα και οι φιλότιμοι διαιτητές δε μπορούσαν να υπερνικήσουν.
Το 2010,ο "κύριος 7 εκατομμύρια το χρόνο" ,κατά κόσμο Τζος Τσίλντρες ,έσωσε τον Ολυμπιακό από το κάζο της Παρτιζάν του Σάριτς και του Βελίτσκοβιτς(τι κρίμα αυτό το παιδί να έχει γυάλινα πόδια),αλλά στον τελικό το τσίρκο του Κλέιζα και των υπόλοιπων κακομαθημένων έγινε βορά στα μπλαουγκράνα θηρία.Ακόμα καρφώνει ο Βάσκεζ.
Το 2011,αν και έγινε final-4,ο πρωταθλητής είχε κριθεί από τα προημιτελικά.Ο ΠΑΟ απέκλεισε με μειονέκτημα τη διοργανώτρια Μπαρτσελόνα,με τα under στο Ρούμπιο  και η Σιένα με τη Μακάμπι δε γινόταν να του το στερήσουν.
Το 2012 είναι η χρονιά "Πεταχτάρι".Το ερυθρόλευκο έπος μένει ανεξίτηλο και δεν έχω λόγια.Μόνο δακρυα.
Το 2013 ,φαντάρος ,απλά ένιωσα περήφανος για τον τρόπο.Είχε προηγηθεί το Σάββατο ο τελικός με τον Αστέρα και το χέρι του Μανιάτη.Α και τσακωνόμουν με συφάνταρο που όταν χάναμε με 17 πανηγύριζε σαν τρελός.
Το 2014 πήγα ταμείο με την Μακάμπι του Μπλατ.Απόλαυσα ακόμα ένα στραπάτσο της Αρκούδας και με ικανοποίησε αφάνταστα η ξινίλα στη μούρη του Ρούντι.
Το 2015 στεναχωρήθηκα για τον Βατούτιν και τον Κιριλένκο .Ρε Βασίλη δε τους λυπάσαι.Στον τελικό ο Νοτσιόνι και ο Ματσιούλις μας έκαναν ζημιά και πάμε για άλλα.
Το περσινό ήταν πραγματικά όμορφο final-4.Ομάδες που έπαιζαν ωραίο μπάσκετ,πολλοί Έλληνες και ωραία ματς.Η ΤΣΣΚΑ λυτρώνεται,οι κουμπάροι τσακώνονται.
Να μαστε λοιπόν στο σήμερα.Ακόμα ένα διήμερο αναμνήσεων έρχεται.Ακόμα μια μικρή παράγραφος σε ένα μελλοντικό ποστ,να είμαστε καλά.
Αναρωτιέστε αν θα κάνω πρόβλεψη ε;
Ε θα κάνω μία.Δε βλέπω Φενέρ στον τελικό.
Φιλιά μάγκες τα λέμε το Σάββατο.

NBA ACTION............

Δεν είναι ακόμα η ώρα για να ασχοληθούμε με το Final-4,με τον τελικό του κυπέλλου δεν ασχολούμαι καν,τα ελληνικά πλέι οφ του μπάσκετ είναι  ακόμα σε διαδικασία προθέρμανσης καλώς ή κακώς ,με τα Ευρωπαικά ποδοσφαιρικά ζητήματα θα καταπιαστώ εν καιρώ ,οπότε αυτό που έμεινε είναι το ΝΒΑ.
Φέτος είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω αρκετά παιχνίδια από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και να διαμορφώσω ξεκάθαρη άποψη για το τι συμβαίνει εκεί.Αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σας με τη μορφή παρατηρήσεων ,που θα αφορούν κυρίως τα πλέι οφ που είναι σε εξέλιξη.
Παρατήρηση πρώτη: H Ανατολική περιφέρεια είναι σχεδόν για κλάματα.Ομάδες με συγκεκριμένο ταβάνι , που παίζουν ηρωικό μπάσκετ(δώστε την μπάλα στον καλό μας και ότι συμβεί) και που απέχουν από το να χαρακτηριστούν διεκδικητές.
Παρατήρηση δεύτερη: H Δύση είναι παραδοσιακά πιο ανταγωνιστική αλλά δεν είναι όσο Άγρια ήταν τα προηγούμενα χρόνια
Παρατήρηση τρίτη:O Λεμπρόν,είτε τον λατρεύεις ,είτε το μισείς είναι σε άγρια κατάσταση.Έχει ισοπεδώσει τους πάντες,μοιάζει να είναι άντρας ανάμεσα σε παιδάκια και τέλος ,αν και δεν είμαι φαν του,πρέπει να παραδεχτώ πως βελτιώνεται διαρκώς.Φέτος για παράδειγμα τα ποσοστά του στα τρίποντα είναι θαυμαστά και απειλεί από παντού δημιουργώντας την εντύπωση πως δεν μπορείς να τον σταματήσεις με τίποτα.

Παρατήρηση τέταρτη:H Celtics είναι μια ομάδα υπόδειγμα.Δεν αγόρασαν σταρ,ακολουθούν το πλάνο των Σπερς και φτιάχνουν μια πάρα πολύ καλή ομάδα.Ο κοντοπίθαρος ο Ησαίας ο Τόμας είναι η αιχμή αλλά όλοι γύρω του είναι εκεί να τον στηρίξουν σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού.

Παρατήρηση πέμπτη:Οι Μπουλς έφτασαν μέχρι τα πλέι οφ λόγω των προσωπικοτήτων τους και μόνο.Άναρχο μπάσκετ,που στηρίζεται στο ένας εναντίον ενός των σταρ τους και πουθενά αλλού.Ομάδα μπερδεμένη ,χωρίς τρίποντο και ελάχιστη ποιότητα.
Παρατήρηση έκτη:O Γιάννης έχει εξελιχθεί πάρα πολύ,είναι ο ηγέτης των Μπακς αλλά θέλει ακόμα δουλειά και ο ίδιος και το σύνολο.Αρχικά πρέπει  ο ίδιος να βελτιώσει το μακρινό σουτ του.Όταν η μπάλα δεν είναι στα χέρια του αναγκάζεται να μπαίνει  στη ρακέτα όπου υπάρχει συνωστισμός.Μιλώντας για σουτ δε μιλάμε μόνο για τρίποντο,αλλά και για σουτ μετά από ντρίμπλα.

Παρατήρηση έβδομη:Οι Τορόντο είναι μια καλή αλλά νερόβραστη ομάδα.Ζορίστηκαν με τους Μπακς και ισοπεδώθηκαν από το Λεμπρόν και τη συμμορία του.Καλός ο Λάουρι,καλός ο Ντε Ρόζαν αλλά όχι για κάτι συνταρακτικό.Και ποιος Βαλαντσιούνας στο τέλος τέλος.
Παρατήρηση όγδοη:O Γιάννης ο Τοίχος(κατά κόσμο Τζον Γουόλ) είναι παιχτάρα.Δεν είναι μόνο ότι σκοράρει πολύ και θεαματικά ,αλλά το ότι πασάρει χωρίς να το πολυσκέφτεται ,παίζει άμυνα του θανάτου και δεν κρύβεται.Παρότι είναι ο απόλυτος σταρ των Γουίζαρντς δεν έχει πρόβλημα να κάνει ένα βήμα πίσω και να δώσει τη μπάλα στα παιδάκια που παίζουν μαζί του.Καλή ομάδα,σκληρή αλλά οι Σέλτικς καλύτεροι.

Παρατήρηση ένατη:Οι Σπερς παραμένουν διαχρονική αξία και σταθερά.Παίζουν το κλασσικό μπάσκετ του Πόποβιτς έχουν τον Λέοναρντ που κάνει τα πάντα και συμφέρει ,τον Άλντριτζ να δίνει οντότητα στο ζωγραφιστό και φυσικά τα μεγάλα παιδιά (Τζινόμπιλι,Πάρκερ,Πάου)που στα δύσκολα ξέρουν τι να κάνουν.

Παρατήρηση δέκατη:Oι Κλίπερς είναι μια μπασκετική παρφωνία.Κρίμα για τον Κρις Πολ και το μπασκετικό IQ του που χαραμίζεται.Με Ντε Άντρε δε πας πουθενά.Ωραία τα άλλευ ουπ,ωραία τα τόμαχοκ του Γκρίφιν αλλά αυτά είναι για τους Χάρλεμ.

Παρατήρηση ενδέκατη:Η Γιούτα επέστρεψε και παίζει κανονικό μπάσκετ.Ομάδα με αρχές και ξεκάθαρους ρόλους,νιάτα αλλά και φαιά ουσία και φυσικά πολύ μέλλον αν διαχειριστούν σωστά τα συμβόλαια που λήγουν.

Παρατήρηση δωδέκατη:Oι Μέμφις είναι τίμιοι ,είναι ομάδα,δεν κάνουν αμερικανιές, αλλά είναι γερασμένοι και με μικρό ροτέισον.
Παρατήρηση δέκατη τρίτη:Οι Γουόριορς παίζουν το μπάσκετ της επόμενης δεκαετίας.Αφήστε τα τρίποντα εκτός λογικής και εστιάστε στα άλλα που κάνουν αυτά τα παιδιά.Πασσάρουν με ταχύτητα και ακρίβια,παίζουν άμυνα στην μπάλα που προκαλεί πνιγμό,πηδάνε όλοι για το ριμπάουντ και φυσικά μοιράζουν τάπες αφιδώς.Ομάδα με όλα τα γράμματα κεφαλαία.

Παρατήρηση δέκατη τέταρτη:O Νταντόνι και Ο Μούσιας έκαναν τους Ρόκετς και πάλι ανταγωνιστικούς και θελκτικούς.Run n gun ,τρίποντο και άγιος ο θεός.Για πρώτη χρονιά τα πήγαν καλά αλλά θέλουν κάποιες μικρές πινελιές για να μπουν γερά στο κόλπο του τίτλου.

Αυτά λοιπόν και από το μαγικό κόσμο του NBA και επιφυλάσσομαι για τα ζευγάρια των τελικών των περιφερειών.
Μέχρι τότε.........BOOMSHAKALAKAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!

ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ EXPENDABLES .

Δεν είχα αγγίξει τα παιχνίδια του Ολυμπιακού με την Έφες,όχι γιατί δεν ήξερα τι να γράψω,αλλά γιατί ήθελα να δω όλο την ιστορία.Άλλωστε,όπως θα έχετε καταλάβει όσοι με τιμάτε με το χρόνο σας,έχω γίνει χίπστερ κάφρος και μου αρέσουν τα γύρω γύρω.
Δε θα ασχοληθώ λοιπόν με τις ,βγαλμένες από ταινία ,εμφανίσεις του Σπανούλη.Δε θα ασχοληθώ ούτε με την άμυνα για σεμινάριο που είδαμε και από τις δύο ομάδες για σχεδόν τρία παιχνίδια,
Δε θα μιλησω ούτε για τις τεράστιες και αλάνθαστες εμφανίσεις του Παπανικολάου.
Νομίζω ότι δε θα αναφερθώ ούτε στο ξύλο που έδωσαν ο Μιλουτίνοφ(ναι αυτός που δεν κάνει),ο Μπιρτς και ο Αγραβάνης.Με αφήνει ασυγκίνητο ακόμα κα το "παρών"που φώναξε ο Γιανγκ  και το "είμαι και εγώ εδώ"του Γκριν.Ακόμα και τα μεγάλα καλάθια του Παπαπέτρου δεν χρειάζονται ειδική μνεία.Όχι φίλες και φίλοι ,δεν ξέχασα τον Πρίντεζη(δε σε αφήνει να τον ξεχάσεις άλλωστε) ούτε τον κόουτς Σφαιρόπουλο και την διαχείρισή του.

Δεν νομίζω πως κάτι από όλα αυτά έκριναν τη σειρά.Σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους και καθόρισαν τη μοίρα της σειράς,αλλά δεν ήταν αυτά που έκαναν τη διαφορά.
Αυτό που έγειρε τη πλάστιγγα στη μεριά των ερυθρόλευκων ,είναι ο ίδιος ο Ολυμπιακός.
Κυρίες και κύριοι ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι κάτι περισσότερο από μία ομάδα.Είναι τρόπος σκέψεις,λειτουργίας και τρόπος ζωής.Πολλοί θα κάνουν αναλύσεις ,αλλά καμία από αυτές δεν θα αγγίξει την ουσία της επιτυχίας αυτής της οικογένειας.
Οι Αγγελόπουλοι,αφού πρώτα δοκίμασαν ,άγαρμπα και με λάθος επιρροές ,τη συνταγή των Γιαννακοπουλέων το γύρισαν το πράγμα.Από εταιρεία που πληρώνει τους καλύτερους ,έγινε ομάδα που πληρώνει,λογικά,τους καταλληλότερους.
Το ρόστερ των Πειραιωτών δεν απαρτίζεται από τους κορυφαίους.Αν εξαιρέσεις το Σπανούλη και τον Πρίντεζη ,κανένας άλλος δε θα αποτελούσε πρώτη επιλογή των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης.Κανείς άλλος δεν είναι ο κορυφαίος στη θέση του ,αλλά σίγουρα είναι ο πιο μαχητικός,ο πιο πεισματάρης,ο πιο πρωταθλητής που κυκλοφορεί.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσουμε πως οι ομάδες χτίζονται,πρωτίστως,πάνω στη χημεία και όχι πάνω στην ποιότητα.Φυσικά και η ποιότητα παίζει σημαίνοντα ρόλο ,αλλά όχι πρωτεύοντα.
Τα παιδιά του Ολυμπιακού είναι μαζί με τη Γιουγκοπλάστικα και τη Ζαλγκίρις του 1999 οι τρεις πιο επιδραστικές ομάδες στο Ευρωπαικό μπάσκετ.
Πριν αρχίσετε να βαράτε και να κράζετε αφήστε να εξηγήσω το σκεπτικό μου.Δεν μίλησα για τις καλύτερες,αλλά για τις πιο επιδραστικές.Φυσικά και έχουμε δει κυριαρχικές ομαδάρες όπως ο ΠΑΟ του Ομπράντοβιτς,η Μακαμπί του Γκέρσον ,του Πάρκερ ,του Γιασικεβίτσιους και του Βούισιτς,η ΤΣΣΚΑ και η Κίντερ του Μεσίνα,ακόμα και η Ρεάλ του Σαμπόνις.Όλες ομαδάρες αλλά καμιά τόσο επιδραστική.
Ο Ολυμπιακός των τελευταίων 6-7 χρόνων αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και αντικείμενο ζήλιας,όχι για το μπάσκετ του ,τους νεοτερισμούς και το θέαμα που προσφέρει,αλλά για τη μαχητικότητα ,το πάθος και τη συμπεριφορα "ένας για όλους και όλοι για έναν "που εκπέμπει εντός και εκτός παρκέ.
Αλήθεια ποιος άλλος αρχηγός και σταρ κάνει γιορτές με ξένους συμπαίκτες του για να μη νιώθουν μόνοι:Ποια άλλη ομάδα μετά από ήττες δε χρησιμοποιεί ποτέ καμιά δικαιολογία:Ποια άλλη ομάδα στηρίζει μέχρις εσχάτων τα στελέχη της και είναι πάντα δεμένη σε καλές και κακές στιγμές:
Ειλικρινά ας μου πει κάποιος αν έχει ξαναυπάρξει ομάδα που να προκαλεί τόσο φόβο γιατί απλά αρνείται να χάσει και όταν το κάνει έχει δώσει τα πάντα:
Για όλα τα παραπάνω ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων ,του Σφαιρόπουλου,του Σπανούλη ,του Πρίντεζη,του Παπανικολάου,του Παπαπέτρου ,του Αγραβάνη,του Τολιόπουλου ,του Χάκετ,του Λοτζέσκι,του Ουότερς,του Μπιρτς,του Γιανγκ ,του Μιλουτίνοφ,του Αθηναίου και του Μαραγκού είναι ένα φαινόμενο που αν βγούμε από τις οπαδικές παρωπίδες  και το δούμε αντικειμενικά μας αγγίζει όλους.

Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί που δε γνωρίζουμε μάχονται χωρίς αύριο,στηρίζουν ο ένας τον άλλο,τσακώνονται και κάνουν παρέα,δε τους χαρίζεται τίποτα και όλοι μαζί είτε πετυχαίνουν υπερβάσεις είτε αποτυγχάνουν.
Πάντα όμως το κάνουν όλοι μαζί.
Σας ευχαριστώ μάγκες για όλες τις στιγμές που μας χαρίσατε και συνεχίζετε να μας χαρίζετε ,αλλά πάνω από όλα γιατί είστε εδώ για να μας υπενθυμίζετε ότι τα πάντα γίνονται αρκεί να υπάρχει σύμπνοια,σεβασμός,κανόνες,σχέδιο και πάθος.

Η ΤΕΤΡΑΔΑ ΤΩΝ ΑΔΙΚΗΜΕΝΩΝ!!!!!

Ήθελα καιρό να γραψω για το Τσου-Λου.Πολύ καιρό.Όλο κάτι γινόταν όμως και δεν προλάβαινα.
Τώρα που είναι τριήμερο βρήκα το χρόνο για να ασχοληθώ με τα ζευγάρια των ημιτελικών.
Αρχικά πρέπει να ομολογήσω ότι γουστάρω τη συγκεκριμένη τετράδα,όχι οπαδικά αλλά λόγω ίντριγκας,ποδοσφαιρικής και μη.
Ένας ακόμα λόγος που με εξιτάρουν τα συγκεκριμένα σταυρώματα ,είναι ότι είχα βαρεθεί να βλέπω Μπάρτσα,Ρεάλ και Μπάγερν να είναι οι μόνιμοι διεκδικητές.
Μια έκπληξη ρε αδελφέ,κάτι απρόσμενο ,ένα αουτσάιντερ να δεθούμε μαζί του.
Ρεάλ ,Ατλέτικο,Γιούβε και τα μωρά του Ζαρντίμ θα παλέψουν για μια θέση στον τελικό του Κάρντιφ.
Αν εξαιρέσουμε τη Ρεάλ και ίσως τη Γιούβε θα καταλήξουμε πως το φετινό Τσου-Λου είναι χρονιά αναπροσαρμογής.Οι μεγάλοι της Αγγλίας ανασχηματίζονται και άλλοι δεν ήταν εκεί(Γιουνάιτεντ,Λίβερπουλ,Τσέλσι),άλλοι απέτυχαν(Τότεναμ,Σίτυ,Άρσεναλ).

Η Μπάγερν μετά την εποχή Πεπ ,πήρε ένα καλό διαχειριστή αλλά έμοιαζε άδεια από ενέργεια,ιδέες και κυρίως κίνητρο.
Η Μπάρτσα από την άλλη μπορεί να πέτυχε το απίθανο απέναντι στους ζάμπλουτους λούζερ της Παρί αλλά όλη τη χρονιά προβληματίζει και όταν βρήκε απέναντί της μια ομάδα οργανωμένη και με ειδικό βάρος ,απλά γονάτισε.Άλλωστε και οι Καταλανοί βρίσκονται σε μεταβατικό στάδιο αναζητώντας τον άνθρωπο που θα τους πάει στο επόμενο επίπεδο(Βαλβέρδε ήρθε η ώρα σου).
Έτσι , άνοιξε ο δρόμος για κάθε θαρραλέο και εργατικό να διεκδικήσει διάκριση.
Για να το αναγάγω το όλο θέμα και στα δικά μου τα ψυχοκοινωνικά,είναι και μια τετράδα που δικαιώνει όλους τους αδικημένους.Για να χρησιμοποιήσω όρους NBA ,είναι η redemption τετράδα.
Αρχικά για τον Κριστιάνο και το Ζιντάν.Η Ρεάλ αν και την τελευταία τριετία έχει δύο κατακτήσεις,δεν έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου σαν ομάδα που κυριαρχεί.Φέτος όμως έκλεισε στόματα με την πρόκριση απέναντι στην Μπάγερν.Ναι ξέρω τα κοράκια έσφαξαν τους Βαυαρούς,αλλά ρε αδέλφια  και στο Μπάρτσα - Παρί τα ίδια δεν έγιναν:Ο Ζιντάν,σαν άλλος Ντελ Μπόσκε ,διαχειρίζεται τα αποδυτήρια των Μερένγκες και το κυριότερο πέτυχε σε κάτι που απέτυχε ακόμα και ο Μουρίνιο.Κατάφερε να πείσει τους σταρ του να παραμερίσουν εγωισμούς και να λειτουργήσουν σαν ομάδα.Όλοι τρέχουν ,όλοι πιέζουν ,όλοι είναι χρήσιμοι.

Ο Κριστιάνο από την άλλη, αφού πρώτα το καλοκαίρι οδήγησε τη χώρα του στην κατάκτηση του Ευρωπαικού ,έρχεται στη σειρά με την Μπάγερν και βάζει 5 ,ναι καλά διαβάζετε ,5 γκολ και δίνει απάντηση σε όλους για το πόσο ηγέτης και καθοριστικός είναι.
Δικαιωμένος πρέπει να νιώθει και ο Αλέγκρι.Με τη Μίλαν πήρε πρωτάθλημα και δεν του έδωσαν την ευκαιρία να ξανακτίσει τη γερασμένη ομάδα του Μιλάνου,όταν ανακοινώθηκε από τη Γιούβε ,οι οπαδοί της έκανα τα αδύνατα δυνατά για να τον διώξουν.Του πούλησαν όλο τον κορμό(Πίρλο-Τέβες) και όμως αυτός χτύπησε στα ίσια την Μπάγερν του Πεπ.Φέτος του πούλησαν και τον Πογκμπά ,δεν κατάφεραν να του κρατήσουν το Μοράτα και του έφεραν τον υπέρβαρο Ιγκουαίν που για πολλούς θεωρείται υπερεκτιμημένος.Ε αυτός δε μάσησε και παρουσιάζει μια ακόμα καλύτερη έκδοση της Γιούβε που πλέον κοιτάει στα μάτια όλα τα θηρία της Ευρώπης χωρίς μάλιστα να χρειάζονται ηρωισμοί.

Δικαίωση και για το Σιμεόνε και τη συμμορία του.Οι Ροχιμπλάνκος που χαρακτηρίστηκαν λούζερ,που ο Γκριεζμάν πουλιέται κάθε μήνα και σε άλλον ,που ο Καρασκό και ο Γκαμειρό κάνουν τσαλιμάκια και μουτράκια,είναι πάλι εδώ και αυτή τη φορά σε διπλές αναμετρήσεις θα αναζητήσουν τη λύτρωση απέναντι στη Ρεάλ.

Τελευταίο άφησα το δικό μας παιδί.Το Λεονάρντο το Ζαρντίμ.Ναι αυτόν που ξέρει να παίζει μόνο άμυνα,αυτόν που δε μπορεί να παίξει κυριαρχικό ποδόσφαιρο με Τζεμπούρ και Αμπντούν,αυτόν που απολύθηκε αήττητος.Ο Ζαρντίμ είναι μια ακόμη απόδειξη για το πόσο λάθος αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα.Ο Ζαρντίμ την τελευταία τριετία δουλεύει και παρουσιάζει μια Μονακό που δε ξοδεύει αλόγιστα ,που επενδύει σε νιάτα και που βάζει γκολ ακόμα και όταν δε παίζει.Τα τρομερά μωρά του Λεονάρντο τρέχουν τόσο που νομίζεις ότι παίζουν με παραπάνω παίχτη,κάνουν επιθέσεις κατά κύματα και κυριαρχούν απέναντι στον οποιονδήποτε.Α για να μην ξεχάσω πάνε να πάρουν και το πρωτάθλημα.

Όπως καταλαβαίνετε έχουμε δύο ζευγάρια με πάρα πολύ ψωμί και προσωπικά πιστεύω πως θα μας δώσουν σπουδαίες και αμφίρροπες αναμετρήσεις.
Θα επικρατήσουν τα νιάτα, η ενέργεια και η επιθετικότητα της Μονακό ή το ειδικό βάρος,η εμπειρία και το know how των Μπιανκονέρι:
Η φινέτσα,η ποιότητα  της Ρεάλ θα την οδηγήσουν στην επικράτηση απέναντι στα κομάντο του Σιμεόνε:
Όλα θα μας απαντηθούν σε 15 μέρες,αλλά αν έπρεπε να εκφράσω την επιθυμία μου θα ήθελα ένα τελικό  ανάμεσα σε Ατλέτικο και Μονακό.Σκληράδα ,αυταπάρνηση,σχέδιο ,θυσία για το σύνολο απέναντι σε τρέλα,επίθεση,νιάτα και ενθουσιασμό.
Τα είπα και ησύχασα!
Καλά να περάσετε και καλό μήνα!