Δεν είχα αγγίξει τα παιχνίδια του Ολυμπιακού με την Έφες,όχι γιατί δεν ήξερα τι να γράψω,αλλά γιατί ήθελα να δω όλο την ιστορία.Άλλωστε,όπως θα έχετε καταλάβει όσοι με τιμάτε με το χρόνο σας,έχω γίνει χίπστερ κάφρος και μου αρέσουν τα γύρω γύρω.
Δε θα ασχοληθώ λοιπόν με τις ,βγαλμένες από ταινία ,εμφανίσεις του Σπανούλη.Δε θα ασχοληθώ ούτε με την άμυνα για σεμινάριο που είδαμε και από τις δύο ομάδες για σχεδόν τρία παιχνίδια,
Δε θα μιλησω ούτε για τις τεράστιες και αλάνθαστες εμφανίσεις του Παπανικολάου.
Νομίζω ότι δε θα αναφερθώ ούτε στο ξύλο που έδωσαν ο Μιλουτίνοφ(ναι αυτός που δεν κάνει),ο Μπιρτς και ο Αγραβάνης.Με αφήνει ασυγκίνητο ακόμα κα το "παρών"που φώναξε ο Γιανγκ και το "είμαι και εγώ εδώ"του Γκριν.Ακόμα και τα μεγάλα καλάθια του Παπαπέτρου δεν χρειάζονται ειδική μνεία.Όχι φίλες και φίλοι ,δεν ξέχασα τον Πρίντεζη(δε σε αφήνει να τον ξεχάσεις άλλωστε) ούτε τον κόουτς Σφαιρόπουλο και την διαχείρισή του.
Δεν νομίζω πως κάτι από όλα αυτά έκριναν τη σειρά.Σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους και καθόρισαν τη μοίρα της σειράς,αλλά δεν ήταν αυτά που έκαναν τη διαφορά.
Αυτό που έγειρε τη πλάστιγγα στη μεριά των ερυθρόλευκων ,είναι ο ίδιος ο Ολυμπιακός.
Κυρίες και κύριοι ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι κάτι περισσότερο από μία ομάδα.Είναι τρόπος σκέψεις,λειτουργίας και τρόπος ζωής.Πολλοί θα κάνουν αναλύσεις ,αλλά καμία από αυτές δεν θα αγγίξει την ουσία της επιτυχίας αυτής της οικογένειας.
Οι Αγγελόπουλοι,αφού πρώτα δοκίμασαν ,άγαρμπα και με λάθος επιρροές ,τη συνταγή των Γιαννακοπουλέων το γύρισαν το πράγμα.Από εταιρεία που πληρώνει τους καλύτερους ,έγινε ομάδα που πληρώνει,λογικά,τους καταλληλότερους.
Το ρόστερ των Πειραιωτών δεν απαρτίζεται από τους κορυφαίους.Αν εξαιρέσεις το Σπανούλη και τον Πρίντεζη ,κανένας άλλος δε θα αποτελούσε πρώτη επιλογή των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης.Κανείς άλλος δεν είναι ο κορυφαίος στη θέση του ,αλλά σίγουρα είναι ο πιο μαχητικός,ο πιο πεισματάρης,ο πιο πρωταθλητής που κυκλοφορεί.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσουμε πως οι ομάδες χτίζονται,πρωτίστως,πάνω στη χημεία και όχι πάνω στην ποιότητα.Φυσικά και η ποιότητα παίζει σημαίνοντα ρόλο ,αλλά όχι πρωτεύοντα.
Τα παιδιά του Ολυμπιακού είναι μαζί με τη Γιουγκοπλάστικα και τη Ζαλγκίρις του 1999 οι τρεις πιο επιδραστικές ομάδες στο Ευρωπαικό μπάσκετ.
Πριν αρχίσετε να βαράτε και να κράζετε αφήστε να εξηγήσω το σκεπτικό μου.Δεν μίλησα για τις καλύτερες,αλλά για τις πιο επιδραστικές.Φυσικά και έχουμε δει κυριαρχικές ομαδάρες όπως ο ΠΑΟ του Ομπράντοβιτς,η Μακαμπί του Γκέρσον ,του Πάρκερ ,του Γιασικεβίτσιους και του Βούισιτς,η ΤΣΣΚΑ και η Κίντερ του Μεσίνα,ακόμα και η Ρεάλ του Σαμπόνις.Όλες ομαδάρες αλλά καμιά τόσο επιδραστική.
Ο Ολυμπιακός των τελευταίων 6-7 χρόνων αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και αντικείμενο ζήλιας,όχι για το μπάσκετ του ,τους νεοτερισμούς και το θέαμα που προσφέρει,αλλά για τη μαχητικότητα ,το πάθος και τη συμπεριφορα "ένας για όλους και όλοι για έναν "που εκπέμπει εντός και εκτός παρκέ.
Αλήθεια ποιος άλλος αρχηγός και σταρ κάνει γιορτές με ξένους συμπαίκτες του για να μη νιώθουν μόνοι:Ποια άλλη ομάδα μετά από ήττες δε χρησιμοποιεί ποτέ καμιά δικαιολογία:Ποια άλλη ομάδα στηρίζει μέχρις εσχάτων τα στελέχη της και είναι πάντα δεμένη σε καλές και κακές στιγμές:
Ειλικρινά ας μου πει κάποιος αν έχει ξαναυπάρξει ομάδα που να προκαλεί τόσο φόβο γιατί απλά αρνείται να χάσει και όταν το κάνει έχει δώσει τα πάντα:
Για όλα τα παραπάνω ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων ,του Σφαιρόπουλου,του Σπανούλη ,του Πρίντεζη,του Παπανικολάου,του Παπαπέτρου ,του Αγραβάνη,του Τολιόπουλου ,του Χάκετ,του Λοτζέσκι,του Ουότερς,του Μπιρτς,του Γιανγκ ,του Μιλουτίνοφ,του Αθηναίου και του Μαραγκού είναι ένα φαινόμενο που αν βγούμε από τις οπαδικές παρωπίδες και το δούμε αντικειμενικά μας αγγίζει όλους.
Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί που δε γνωρίζουμε μάχονται χωρίς αύριο,στηρίζουν ο ένας τον άλλο,τσακώνονται και κάνουν παρέα,δε τους χαρίζεται τίποτα και όλοι μαζί είτε πετυχαίνουν υπερβάσεις είτε αποτυγχάνουν.
Πάντα όμως το κάνουν όλοι μαζί.
Σας ευχαριστώ μάγκες για όλες τις στιγμές που μας χαρίσατε και συνεχίζετε να μας χαρίζετε ,αλλά πάνω από όλα γιατί είστε εδώ για να μας υπενθυμίζετε ότι τα πάντα γίνονται αρκεί να υπάρχει σύμπνοια,σεβασμός,κανόνες,σχέδιο και πάθος.
Δε θα ασχοληθώ λοιπόν με τις ,βγαλμένες από ταινία ,εμφανίσεις του Σπανούλη.Δε θα ασχοληθώ ούτε με την άμυνα για σεμινάριο που είδαμε και από τις δύο ομάδες για σχεδόν τρία παιχνίδια,
Δε θα μιλησω ούτε για τις τεράστιες και αλάνθαστες εμφανίσεις του Παπανικολάου.
Νομίζω ότι δε θα αναφερθώ ούτε στο ξύλο που έδωσαν ο Μιλουτίνοφ(ναι αυτός που δεν κάνει),ο Μπιρτς και ο Αγραβάνης.Με αφήνει ασυγκίνητο ακόμα κα το "παρών"που φώναξε ο Γιανγκ και το "είμαι και εγώ εδώ"του Γκριν.Ακόμα και τα μεγάλα καλάθια του Παπαπέτρου δεν χρειάζονται ειδική μνεία.Όχι φίλες και φίλοι ,δεν ξέχασα τον Πρίντεζη(δε σε αφήνει να τον ξεχάσεις άλλωστε) ούτε τον κόουτς Σφαιρόπουλο και την διαχείρισή του.
Δεν νομίζω πως κάτι από όλα αυτά έκριναν τη σειρά.Σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους και καθόρισαν τη μοίρα της σειράς,αλλά δεν ήταν αυτά που έκαναν τη διαφορά.
Αυτό που έγειρε τη πλάστιγγα στη μεριά των ερυθρόλευκων ,είναι ο ίδιος ο Ολυμπιακός.
Κυρίες και κύριοι ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι κάτι περισσότερο από μία ομάδα.Είναι τρόπος σκέψεις,λειτουργίας και τρόπος ζωής.Πολλοί θα κάνουν αναλύσεις ,αλλά καμία από αυτές δεν θα αγγίξει την ουσία της επιτυχίας αυτής της οικογένειας.
Οι Αγγελόπουλοι,αφού πρώτα δοκίμασαν ,άγαρμπα και με λάθος επιρροές ,τη συνταγή των Γιαννακοπουλέων το γύρισαν το πράγμα.Από εταιρεία που πληρώνει τους καλύτερους ,έγινε ομάδα που πληρώνει,λογικά,τους καταλληλότερους.
Το ρόστερ των Πειραιωτών δεν απαρτίζεται από τους κορυφαίους.Αν εξαιρέσεις το Σπανούλη και τον Πρίντεζη ,κανένας άλλος δε θα αποτελούσε πρώτη επιλογή των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης.Κανείς άλλος δεν είναι ο κορυφαίος στη θέση του ,αλλά σίγουρα είναι ο πιο μαχητικός,ο πιο πεισματάρης,ο πιο πρωταθλητής που κυκλοφορεί.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσουμε πως οι ομάδες χτίζονται,πρωτίστως,πάνω στη χημεία και όχι πάνω στην ποιότητα.Φυσικά και η ποιότητα παίζει σημαίνοντα ρόλο ,αλλά όχι πρωτεύοντα.
Τα παιδιά του Ολυμπιακού είναι μαζί με τη Γιουγκοπλάστικα και τη Ζαλγκίρις του 1999 οι τρεις πιο επιδραστικές ομάδες στο Ευρωπαικό μπάσκετ.
Πριν αρχίσετε να βαράτε και να κράζετε αφήστε να εξηγήσω το σκεπτικό μου.Δεν μίλησα για τις καλύτερες,αλλά για τις πιο επιδραστικές.Φυσικά και έχουμε δει κυριαρχικές ομαδάρες όπως ο ΠΑΟ του Ομπράντοβιτς,η Μακαμπί του Γκέρσον ,του Πάρκερ ,του Γιασικεβίτσιους και του Βούισιτς,η ΤΣΣΚΑ και η Κίντερ του Μεσίνα,ακόμα και η Ρεάλ του Σαμπόνις.Όλες ομαδάρες αλλά καμιά τόσο επιδραστική.
Ο Ολυμπιακός των τελευταίων 6-7 χρόνων αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και αντικείμενο ζήλιας,όχι για το μπάσκετ του ,τους νεοτερισμούς και το θέαμα που προσφέρει,αλλά για τη μαχητικότητα ,το πάθος και τη συμπεριφορα "ένας για όλους και όλοι για έναν "που εκπέμπει εντός και εκτός παρκέ.
Αλήθεια ποιος άλλος αρχηγός και σταρ κάνει γιορτές με ξένους συμπαίκτες του για να μη νιώθουν μόνοι:Ποια άλλη ομάδα μετά από ήττες δε χρησιμοποιεί ποτέ καμιά δικαιολογία:Ποια άλλη ομάδα στηρίζει μέχρις εσχάτων τα στελέχη της και είναι πάντα δεμένη σε καλές και κακές στιγμές:
Ειλικρινά ας μου πει κάποιος αν έχει ξαναυπάρξει ομάδα που να προκαλεί τόσο φόβο γιατί απλά αρνείται να χάσει και όταν το κάνει έχει δώσει τα πάντα:
Για όλα τα παραπάνω ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων ,του Σφαιρόπουλου,του Σπανούλη ,του Πρίντεζη,του Παπανικολάου,του Παπαπέτρου ,του Αγραβάνη,του Τολιόπουλου ,του Χάκετ,του Λοτζέσκι,του Ουότερς,του Μπιρτς,του Γιανγκ ,του Μιλουτίνοφ,του Αθηναίου και του Μαραγκού είναι ένα φαινόμενο που αν βγούμε από τις οπαδικές παρωπίδες και το δούμε αντικειμενικά μας αγγίζει όλους.
Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί που δε γνωρίζουμε μάχονται χωρίς αύριο,στηρίζουν ο ένας τον άλλο,τσακώνονται και κάνουν παρέα,δε τους χαρίζεται τίποτα και όλοι μαζί είτε πετυχαίνουν υπερβάσεις είτε αποτυγχάνουν.
Πάντα όμως το κάνουν όλοι μαζί.
Σας ευχαριστώ μάγκες για όλες τις στιγμές που μας χαρίσατε και συνεχίζετε να μας χαρίζετε ,αλλά πάνω από όλα γιατί είστε εδώ για να μας υπενθυμίζετε ότι τα πάντα γίνονται αρκεί να υπάρχει σύμπνοια,σεβασμός,κανόνες,σχέδιο και πάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου