Ακόμα ένα Final-4,ακόμα ένα διήμερο μπασκετικής κατάνυξης,ακόμα ένα διήμερο με φαγωμένα νύχια και πόνο στο στομάχι από το άγχος.
Πόσες τέτοιες στιγμές και όμως πάντα το ίδιο συναίσθημα.
Όσα χρόνια και αν περάσουν πιστεύω ότι το διήμερο του Final-4 θα είναι αυτό που θα ανυπομονώ να έρθει.
Δε φταίω εγώ,αλλά ο συγχωρεμένος ο πατέρας που μου έβαλε το μικρόβιο.Αν και οπαδικά ήμασταν σε εντελώς αντίθετα μετερίζια ,ο Θοδωρής ένα πράγμα στον αθλητισμό μου το μεταλαμπάδευσε από την πρώτη στιγμή,την αγάπη για το μπάσκετ.
Ήταν άπειρες οι φορές που μου έχει διηγηθεί τα κατορθώματα του Ντράζεν ,την εκπληκτική Γιουγκοπλάστικα,που μου εξηγούσε την μπασκετική ευφυία του Σαμπόνις και το πόσο σημαντικός ήταν για τον Γκάλη ο Γιαννάκης αλλά κυρίως ο Χριστοδούλου.Ακόμα τον θυμάμαι να μου περιγράφει το τρίποντο προσευχή του Τζόρτζεβιτς στην Πόλη το ΄92.
Μετά από τόσες ιστορίες έχω και εικόνες,αφού με είχε βάλλει να παρακολουθήσω σε βίντεο όλα τα Final-4 του Άρη και της Γιουγκοπλάστικα,αλλά και αυτό του 92.
Από εκεί και πέρα έχω τις δικές μου μνήμες.Θυμάμαι τη στεναχώρια για το πάτημα γραμμής του Πάσπαλι και τα νεύρα του πατέρα μου και των θείων για την ήττα του ΠΑΟΚ από τη Μπένετον στο ΣΕΦ που έλεγαν και ξανάλεγαν πόσο κωλόπαιδο είναι ο Κούκοτς.
Θυμάμαι την ανείπωτη χαρά για το Τελ Αβίβ ,που την ακολούθησε η υπέρτατη ξενέρα που μας κέρασε ο Κόρνίλιους ο Τόμπσον,το πικάρισμα από φίλους και συμμαθητές και τα πρώτα κλάματα.
Πάμε Σαραγόσα για το ριμέικ του Ισραήλ,ξανα νίκη ,ξανά χαρές και η φωνή του Θοδωρή να μου λέει "Ο Σαμπόνις και ο Γκαστόνε θα σας καθαρίσουν".Μέσα έπεσε ο πατέρας ,άντε πάλι στεναχώριες.
Φτάνουμε στο 1996 κι στο Παρίσι.Μεγάλη Βδομάδα ,η μάνα να με σέρνει στις εκκλησίες και γω να φεύγω για να δω τους ημιτελικούς.Ο πατέρας ενθουσιασμένος για την πρόκριση,όπως και γω άλλωστε(τώρα πια δε χρειάζεται να τι κρύβω).Μεγάλη Πέμπτη ,εκκλησίες ,ευαγγέλια ,αλλά δεν αντέχω άλλο και την κάνω και βρίσκω το Θοδωρή όρθιο στην κουζίνα να έχει δέσει όλες της καρέκλες με ένα σχοινί από την αγωνία και να περιμένει την τελευταία φάση.Μπερδεύεται ο Γιαννάκης,ο χρόνος παγώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά,η Μπάρτσα στον αιφνιδιασμό και κυριολεκτικά από το βάθος του πλάνου το μακρύ χέρι του Βράνκοβιτς να φέρει τη λύτρωση.Εγώ σε χαρμολύπη και ο πατέρας να με πετάει στον αέρα.
Το 1997 τα ίδια ,εκκλησίες,γκρίνια από τη μάνα.Τον ημιτελικό τον έχω δει με τους Τζιμάνηδες σπίτι τους και πάμε στην εκκλησία μετά σε έξαλλη κατάσταση για να αντιμετωπίσουμε τα φονικά βλέμματα των μανάδων μας.Όλα γυρίζουν γύρω από τον τελικό της Μεγάλης Πέμπτης.Όλοι στεναχωρημένοι γιατί λόγω θρησκευτικών υποχρεώσεων θα το χάναμε.Υπήρξε λύση όμως.Τρίκυκλο με ραδιοφωνάκι έξω από το ιερό , ΕΡΑ Σπορ να ακούγεται πάνω από τις ψαλμωδίες και στο τέλος απλά λύτρωση.
Το 1998 τα πράγματα ήταν όμορφα,οι Πράσινοι και οι Κόκκινοι απουσίαζαν αλλά στη Βαρκελώνη ήταν ο Ιωαννίδης και τα πιτσιρίκια της ΑΕΚ.Η ΑΕΚάρα τελικό ,αφού νίκησε τον Ομπράντοβιτς και την Μπενετόν του και εκεί στο σπίτι του παππού του Ρόζου είδα και χειροκρότησα την προσπάθεια που δεν έφτανε απέναντι στο Μεσσίνα,το Ριγκοντό ,τον Ντανίλοβιτς και το Σάβιτς.
Εδώ είμαστε λοιπόν ,1999,Μόναχο ο Ίβκοβιτς μας πάει πάλι σε fFinal-4,παίζουμε με μια κάποια Ζαλγκίρις και όλοι περιμένουμε να δούμε ποια ομάδα από την Μπολόνια θα αντιμετωπίσουμε στον τελικό.Τρόμος,δέος και υπόκλιση στα φοβερά παιδιά του Καζλάουσκας που μας παρουσίασαν το μπάσκετ του 21ου αιώνα πριν αυτό έρθει.Ακόμα μια φορά η φωνή του Θοδωρή με προετοίμαζε,"μη βιάζεσαι οι Λιθουανοί τρέχουν και σουτάρουν σαν τρελοί,δε θα τους προλαβαίνετε".
Το 2000 ξαναείδα τον πατέρα να πανηγυρίζει με την παρέα του ,πατέρα Τζεντίλε και του Κάτας,ενώ το 2001 είχαμε σχίσμα και ξενέρωσα.
Τ0 2002,αν και Μεγάλη Παρασκευή και Κυριακή του Πάσχα η διοργάνωση,χάρη στο TV Magic είδα τη ραψωδία του Ομπράντοβιτς,του Μποντιρόγκα του Κουτλουάι αλλά και του Λάζαρου Παπαδόπουλου.Όσο και αν πόνεσα δε γινόταν να μην υποκλιθώ.
Το 2003 η Μπαρτσελόνα έχει αγοράσει τους πάντες,έχει εμπιστευτεί έναν υποτιμημένο (ίσως το μοναδικό)Σέρβο κόουτς,τον Πέσιτς και με Μποντιρόγκα,Γιασικεβίτσιους,Φούτσκα κατακτά για πρώτη φορά το τρόπαιο.Τα ματς τα βλέπω στη Νόβα σε άδεια μαγαζιά αφού κανένας δεν ασχολείται.
Το 2004 όντας φοιτητής στο Ηράκλειο ,παρακολουθώ τη σφαγή της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό του Τελ Αβίβ και την παρωδία της Φορτιτούντο στον τελικό.
Το 2005 στην Μόσχα ,αν και δούλευα ,θαύμασα το έπος του Ματσιγιάουσκας και του Σκόλα ,αλλά και το απόλυτο μπασκετικό IQ του Γιασικεβίτσιους,του Βούισιτς και του Πάρκερ.Α εκείνη τη χρονιά ο Ολυμπιακός του Καζλάουσκας με Έντνι και Παπαμακάριο παραλίγο να πάει Final-4.
Το 2006 στην Πράγα η κόκκινη αρκούδα το πήρε επιτέλους με Σμόντις ,Παπαλουκά,Λάγκντον.
Το 2007 στην Αθήνα ο ,κατά την αποψή μου πληρέστερος ΠΑΟ όλων των εποχών σε τελικό ραψωδία ,καταβάλλει την αντίσταση του Παπαλουκά.
Φτάσαμε στο 2008 και στη Μαδρίτη όπου η ΤΣΣΚΑ το ξαναπαίρνει όντας από την αρχή η καλύτερη ομάδα.
Βερολίνο λοιπόν ,2009,έχουμε πάλι εμφύλιο.Σε έναν αγώνα πολύ περίεργο ο Ολυμπιακός παραλίγο να πιάσει στον ύπνο τον ΠΑΟ και να τον κερδίσει.Ο Γκρίν τα έχασε,ο Μπουρούσης στο σουτ προσευχή απέτυχε και είπε την ατάκα"τα λέμε σε 10 μέρες".Δε τα είπαμε τελικά.Στον τελικό ο Μεσσίνα ξαναέχασε από τον Ομπράντοβιτς,αφού ο Σπανούλης έκανε όργια που ακόμα και οι φιλότιμοι διαιτητές δε μπορούσαν να υπερνικήσουν.
Το 2010,ο "κύριος 7 εκατομμύρια το χρόνο" ,κατά κόσμο Τζος Τσίλντρες ,έσωσε τον Ολυμπιακό από το κάζο της Παρτιζάν του Σάριτς και του Βελίτσκοβιτς(τι κρίμα αυτό το παιδί να έχει γυάλινα πόδια),αλλά στον τελικό το τσίρκο του Κλέιζα και των υπόλοιπων κακομαθημένων έγινε βορά στα μπλαουγκράνα θηρία.Ακόμα καρφώνει ο Βάσκεζ.
Το 2011,αν και έγινε final-4,ο πρωταθλητής είχε κριθεί από τα προημιτελικά.Ο ΠΑΟ απέκλεισε με μειονέκτημα τη διοργανώτρια Μπαρτσελόνα,με τα under στο Ρούμπιο και η Σιένα με τη Μακάμπι δε γινόταν να του το στερήσουν.
Το 2012 είναι η χρονιά "Πεταχτάρι".Το ερυθρόλευκο έπος μένει ανεξίτηλο και δεν έχω λόγια.Μόνο δακρυα.
Το 2013 ,φαντάρος ,απλά ένιωσα περήφανος για τον τρόπο.Είχε προηγηθεί το Σάββατο ο τελικός με τον Αστέρα και το χέρι του Μανιάτη.Α και τσακωνόμουν με συφάνταρο που όταν χάναμε με 17 πανηγύριζε σαν τρελός.
Το 2014 πήγα ταμείο με την Μακάμπι του Μπλατ.Απόλαυσα ακόμα ένα στραπάτσο της Αρκούδας και με ικανοποίησε αφάνταστα η ξινίλα στη μούρη του Ρούντι.
Το 2015 στεναχωρήθηκα για τον Βατούτιν και τον Κιριλένκο .Ρε Βασίλη δε τους λυπάσαι.Στον τελικό ο Νοτσιόνι και ο Ματσιούλις μας έκαναν ζημιά και πάμε για άλλα.
Το περσινό ήταν πραγματικά όμορφο final-4.Ομάδες που έπαιζαν ωραίο μπάσκετ,πολλοί Έλληνες και ωραία ματς.Η ΤΣΣΚΑ λυτρώνεται,οι κουμπάροι τσακώνονται.
Να μαστε λοιπόν στο σήμερα.Ακόμα ένα διήμερο αναμνήσεων έρχεται.Ακόμα μια μικρή παράγραφος σε ένα μελλοντικό ποστ,να είμαστε καλά.
Αναρωτιέστε αν θα κάνω πρόβλεψη ε;
Ε θα κάνω μία.Δε βλέπω Φενέρ στον τελικό.
Φιλιά μάγκες τα λέμε το Σάββατο.
Πόσες τέτοιες στιγμές και όμως πάντα το ίδιο συναίσθημα.
Όσα χρόνια και αν περάσουν πιστεύω ότι το διήμερο του Final-4 θα είναι αυτό που θα ανυπομονώ να έρθει.
Δε φταίω εγώ,αλλά ο συγχωρεμένος ο πατέρας που μου έβαλε το μικρόβιο.Αν και οπαδικά ήμασταν σε εντελώς αντίθετα μετερίζια ,ο Θοδωρής ένα πράγμα στον αθλητισμό μου το μεταλαμπάδευσε από την πρώτη στιγμή,την αγάπη για το μπάσκετ.
Ήταν άπειρες οι φορές που μου έχει διηγηθεί τα κατορθώματα του Ντράζεν ,την εκπληκτική Γιουγκοπλάστικα,που μου εξηγούσε την μπασκετική ευφυία του Σαμπόνις και το πόσο σημαντικός ήταν για τον Γκάλη ο Γιαννάκης αλλά κυρίως ο Χριστοδούλου.Ακόμα τον θυμάμαι να μου περιγράφει το τρίποντο προσευχή του Τζόρτζεβιτς στην Πόλη το ΄92.
Μετά από τόσες ιστορίες έχω και εικόνες,αφού με είχε βάλλει να παρακολουθήσω σε βίντεο όλα τα Final-4 του Άρη και της Γιουγκοπλάστικα,αλλά και αυτό του 92.
Από εκεί και πέρα έχω τις δικές μου μνήμες.Θυμάμαι τη στεναχώρια για το πάτημα γραμμής του Πάσπαλι και τα νεύρα του πατέρα μου και των θείων για την ήττα του ΠΑΟΚ από τη Μπένετον στο ΣΕΦ που έλεγαν και ξανάλεγαν πόσο κωλόπαιδο είναι ο Κούκοτς.
Θυμάμαι την ανείπωτη χαρά για το Τελ Αβίβ ,που την ακολούθησε η υπέρτατη ξενέρα που μας κέρασε ο Κόρνίλιους ο Τόμπσον,το πικάρισμα από φίλους και συμμαθητές και τα πρώτα κλάματα.
Πάμε Σαραγόσα για το ριμέικ του Ισραήλ,ξανα νίκη ,ξανά χαρές και η φωνή του Θοδωρή να μου λέει "Ο Σαμπόνις και ο Γκαστόνε θα σας καθαρίσουν".Μέσα έπεσε ο πατέρας ,άντε πάλι στεναχώριες.
Φτάνουμε στο 1996 κι στο Παρίσι.Μεγάλη Βδομάδα ,η μάνα να με σέρνει στις εκκλησίες και γω να φεύγω για να δω τους ημιτελικούς.Ο πατέρας ενθουσιασμένος για την πρόκριση,όπως και γω άλλωστε(τώρα πια δε χρειάζεται να τι κρύβω).Μεγάλη Πέμπτη ,εκκλησίες ,ευαγγέλια ,αλλά δεν αντέχω άλλο και την κάνω και βρίσκω το Θοδωρή όρθιο στην κουζίνα να έχει δέσει όλες της καρέκλες με ένα σχοινί από την αγωνία και να περιμένει την τελευταία φάση.Μπερδεύεται ο Γιαννάκης,ο χρόνος παγώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά,η Μπάρτσα στον αιφνιδιασμό και κυριολεκτικά από το βάθος του πλάνου το μακρύ χέρι του Βράνκοβιτς να φέρει τη λύτρωση.Εγώ σε χαρμολύπη και ο πατέρας να με πετάει στον αέρα.
Το 1997 τα ίδια ,εκκλησίες,γκρίνια από τη μάνα.Τον ημιτελικό τον έχω δει με τους Τζιμάνηδες σπίτι τους και πάμε στην εκκλησία μετά σε έξαλλη κατάσταση για να αντιμετωπίσουμε τα φονικά βλέμματα των μανάδων μας.Όλα γυρίζουν γύρω από τον τελικό της Μεγάλης Πέμπτης.Όλοι στεναχωρημένοι γιατί λόγω θρησκευτικών υποχρεώσεων θα το χάναμε.Υπήρξε λύση όμως.Τρίκυκλο με ραδιοφωνάκι έξω από το ιερό , ΕΡΑ Σπορ να ακούγεται πάνω από τις ψαλμωδίες και στο τέλος απλά λύτρωση.
Το 1998 τα πράγματα ήταν όμορφα,οι Πράσινοι και οι Κόκκινοι απουσίαζαν αλλά στη Βαρκελώνη ήταν ο Ιωαννίδης και τα πιτσιρίκια της ΑΕΚ.Η ΑΕΚάρα τελικό ,αφού νίκησε τον Ομπράντοβιτς και την Μπενετόν του και εκεί στο σπίτι του παππού του Ρόζου είδα και χειροκρότησα την προσπάθεια που δεν έφτανε απέναντι στο Μεσσίνα,το Ριγκοντό ,τον Ντανίλοβιτς και το Σάβιτς.
Εδώ είμαστε λοιπόν ,1999,Μόναχο ο Ίβκοβιτς μας πάει πάλι σε fFinal-4,παίζουμε με μια κάποια Ζαλγκίρις και όλοι περιμένουμε να δούμε ποια ομάδα από την Μπολόνια θα αντιμετωπίσουμε στον τελικό.Τρόμος,δέος και υπόκλιση στα φοβερά παιδιά του Καζλάουσκας που μας παρουσίασαν το μπάσκετ του 21ου αιώνα πριν αυτό έρθει.Ακόμα μια φορά η φωνή του Θοδωρή με προετοίμαζε,"μη βιάζεσαι οι Λιθουανοί τρέχουν και σουτάρουν σαν τρελοί,δε θα τους προλαβαίνετε".
Το 2000 ξαναείδα τον πατέρα να πανηγυρίζει με την παρέα του ,πατέρα Τζεντίλε και του Κάτας,ενώ το 2001 είχαμε σχίσμα και ξενέρωσα.
Τ0 2002,αν και Μεγάλη Παρασκευή και Κυριακή του Πάσχα η διοργάνωση,χάρη στο TV Magic είδα τη ραψωδία του Ομπράντοβιτς,του Μποντιρόγκα του Κουτλουάι αλλά και του Λάζαρου Παπαδόπουλου.Όσο και αν πόνεσα δε γινόταν να μην υποκλιθώ.
Το 2003 η Μπαρτσελόνα έχει αγοράσει τους πάντες,έχει εμπιστευτεί έναν υποτιμημένο (ίσως το μοναδικό)Σέρβο κόουτς,τον Πέσιτς και με Μποντιρόγκα,Γιασικεβίτσιους,Φούτσκα κατακτά για πρώτη φορά το τρόπαιο.Τα ματς τα βλέπω στη Νόβα σε άδεια μαγαζιά αφού κανένας δεν ασχολείται.
Το 2004 όντας φοιτητής στο Ηράκλειο ,παρακολουθώ τη σφαγή της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό του Τελ Αβίβ και την παρωδία της Φορτιτούντο στον τελικό.
Το 2005 στην Μόσχα ,αν και δούλευα ,θαύμασα το έπος του Ματσιγιάουσκας και του Σκόλα ,αλλά και το απόλυτο μπασκετικό IQ του Γιασικεβίτσιους,του Βούισιτς και του Πάρκερ.Α εκείνη τη χρονιά ο Ολυμπιακός του Καζλάουσκας με Έντνι και Παπαμακάριο παραλίγο να πάει Final-4.
Το 2006 στην Πράγα η κόκκινη αρκούδα το πήρε επιτέλους με Σμόντις ,Παπαλουκά,Λάγκντον.
Το 2007 στην Αθήνα ο ,κατά την αποψή μου πληρέστερος ΠΑΟ όλων των εποχών σε τελικό ραψωδία ,καταβάλλει την αντίσταση του Παπαλουκά.
Φτάσαμε στο 2008 και στη Μαδρίτη όπου η ΤΣΣΚΑ το ξαναπαίρνει όντας από την αρχή η καλύτερη ομάδα.
Βερολίνο λοιπόν ,2009,έχουμε πάλι εμφύλιο.Σε έναν αγώνα πολύ περίεργο ο Ολυμπιακός παραλίγο να πιάσει στον ύπνο τον ΠΑΟ και να τον κερδίσει.Ο Γκρίν τα έχασε,ο Μπουρούσης στο σουτ προσευχή απέτυχε και είπε την ατάκα"τα λέμε σε 10 μέρες".Δε τα είπαμε τελικά.Στον τελικό ο Μεσσίνα ξαναέχασε από τον Ομπράντοβιτς,αφού ο Σπανούλης έκανε όργια που ακόμα και οι φιλότιμοι διαιτητές δε μπορούσαν να υπερνικήσουν.
Το 2010,ο "κύριος 7 εκατομμύρια το χρόνο" ,κατά κόσμο Τζος Τσίλντρες ,έσωσε τον Ολυμπιακό από το κάζο της Παρτιζάν του Σάριτς και του Βελίτσκοβιτς(τι κρίμα αυτό το παιδί να έχει γυάλινα πόδια),αλλά στον τελικό το τσίρκο του Κλέιζα και των υπόλοιπων κακομαθημένων έγινε βορά στα μπλαουγκράνα θηρία.Ακόμα καρφώνει ο Βάσκεζ.
Το 2011,αν και έγινε final-4,ο πρωταθλητής είχε κριθεί από τα προημιτελικά.Ο ΠΑΟ απέκλεισε με μειονέκτημα τη διοργανώτρια Μπαρτσελόνα,με τα under στο Ρούμπιο και η Σιένα με τη Μακάμπι δε γινόταν να του το στερήσουν.
Το 2012 είναι η χρονιά "Πεταχτάρι".Το ερυθρόλευκο έπος μένει ανεξίτηλο και δεν έχω λόγια.Μόνο δακρυα.
Το 2013 ,φαντάρος ,απλά ένιωσα περήφανος για τον τρόπο.Είχε προηγηθεί το Σάββατο ο τελικός με τον Αστέρα και το χέρι του Μανιάτη.Α και τσακωνόμουν με συφάνταρο που όταν χάναμε με 17 πανηγύριζε σαν τρελός.
Το 2014 πήγα ταμείο με την Μακάμπι του Μπλατ.Απόλαυσα ακόμα ένα στραπάτσο της Αρκούδας και με ικανοποίησε αφάνταστα η ξινίλα στη μούρη του Ρούντι.
Το 2015 στεναχωρήθηκα για τον Βατούτιν και τον Κιριλένκο .Ρε Βασίλη δε τους λυπάσαι.Στον τελικό ο Νοτσιόνι και ο Ματσιούλις μας έκαναν ζημιά και πάμε για άλλα.
Το περσινό ήταν πραγματικά όμορφο final-4.Ομάδες που έπαιζαν ωραίο μπάσκετ,πολλοί Έλληνες και ωραία ματς.Η ΤΣΣΚΑ λυτρώνεται,οι κουμπάροι τσακώνονται.
Να μαστε λοιπόν στο σήμερα.Ακόμα ένα διήμερο αναμνήσεων έρχεται.Ακόμα μια μικρή παράγραφος σε ένα μελλοντικό ποστ,να είμαστε καλά.
Αναρωτιέστε αν θα κάνω πρόβλεψη ε;
Ε θα κάνω μία.Δε βλέπω Φενέρ στον τελικό.
Φιλιά μάγκες τα λέμε το Σάββατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου