Ήθελα καιρό να γραψω για το Τσου-Λου.Πολύ καιρό.Όλο κάτι γινόταν όμως και δεν προλάβαινα.
Τώρα που είναι τριήμερο βρήκα το χρόνο για να ασχοληθώ με τα ζευγάρια των ημιτελικών.
Αρχικά πρέπει να ομολογήσω ότι γουστάρω τη συγκεκριμένη τετράδα,όχι οπαδικά αλλά λόγω ίντριγκας,ποδοσφαιρικής και μη.
Ένας ακόμα λόγος που με εξιτάρουν τα συγκεκριμένα σταυρώματα ,είναι ότι είχα βαρεθεί να βλέπω Μπάρτσα,Ρεάλ και Μπάγερν να είναι οι μόνιμοι διεκδικητές.
Μια έκπληξη ρε αδελφέ,κάτι απρόσμενο ,ένα αουτσάιντερ να δεθούμε μαζί του.
Ρεάλ ,Ατλέτικο,Γιούβε και τα μωρά του Ζαρντίμ θα παλέψουν για μια θέση στον τελικό του Κάρντιφ.
Αν εξαιρέσουμε τη Ρεάλ και ίσως τη Γιούβε θα καταλήξουμε πως το φετινό Τσου-Λου είναι χρονιά αναπροσαρμογής.Οι μεγάλοι της Αγγλίας ανασχηματίζονται και άλλοι δεν ήταν εκεί(Γιουνάιτεντ,Λίβερπουλ,Τσέλσι),άλλοι απέτυχαν(Τότεναμ,Σίτυ,Άρσεναλ).
Η Μπάγερν μετά την εποχή Πεπ ,πήρε ένα καλό διαχειριστή αλλά έμοιαζε άδεια από ενέργεια,ιδέες και κυρίως κίνητρο.
Η Μπάρτσα από την άλλη μπορεί να πέτυχε το απίθανο απέναντι στους ζάμπλουτους λούζερ της Παρί αλλά όλη τη χρονιά προβληματίζει και όταν βρήκε απέναντί της μια ομάδα οργανωμένη και με ειδικό βάρος ,απλά γονάτισε.Άλλωστε και οι Καταλανοί βρίσκονται σε μεταβατικό στάδιο αναζητώντας τον άνθρωπο που θα τους πάει στο επόμενο επίπεδο(Βαλβέρδε ήρθε η ώρα σου).
Έτσι , άνοιξε ο δρόμος για κάθε θαρραλέο και εργατικό να διεκδικήσει διάκριση.
Για να το αναγάγω το όλο θέμα και στα δικά μου τα ψυχοκοινωνικά,είναι και μια τετράδα που δικαιώνει όλους τους αδικημένους.Για να χρησιμοποιήσω όρους NBA ,είναι η redemption τετράδα.
Αρχικά για τον Κριστιάνο και το Ζιντάν.Η Ρεάλ αν και την τελευταία τριετία έχει δύο κατακτήσεις,δεν έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου σαν ομάδα που κυριαρχεί.Φέτος όμως έκλεισε στόματα με την πρόκριση απέναντι στην Μπάγερν.Ναι ξέρω τα κοράκια έσφαξαν τους Βαυαρούς,αλλά ρε αδέλφια και στο Μπάρτσα - Παρί τα ίδια δεν έγιναν:Ο Ζιντάν,σαν άλλος Ντελ Μπόσκε ,διαχειρίζεται τα αποδυτήρια των Μερένγκες και το κυριότερο πέτυχε σε κάτι που απέτυχε ακόμα και ο Μουρίνιο.Κατάφερε να πείσει τους σταρ του να παραμερίσουν εγωισμούς και να λειτουργήσουν σαν ομάδα.Όλοι τρέχουν ,όλοι πιέζουν ,όλοι είναι χρήσιμοι.
Ο Κριστιάνο από την άλλη, αφού πρώτα το καλοκαίρι οδήγησε τη χώρα του στην κατάκτηση του Ευρωπαικού ,έρχεται στη σειρά με την Μπάγερν και βάζει 5 ,ναι καλά διαβάζετε ,5 γκολ και δίνει απάντηση σε όλους για το πόσο ηγέτης και καθοριστικός είναι.
Δικαιωμένος πρέπει να νιώθει και ο Αλέγκρι.Με τη Μίλαν πήρε πρωτάθλημα και δεν του έδωσαν την ευκαιρία να ξανακτίσει τη γερασμένη ομάδα του Μιλάνου,όταν ανακοινώθηκε από τη Γιούβε ,οι οπαδοί της έκανα τα αδύνατα δυνατά για να τον διώξουν.Του πούλησαν όλο τον κορμό(Πίρλο-Τέβες) και όμως αυτός χτύπησε στα ίσια την Μπάγερν του Πεπ.Φέτος του πούλησαν και τον Πογκμπά ,δεν κατάφεραν να του κρατήσουν το Μοράτα και του έφεραν τον υπέρβαρο Ιγκουαίν που για πολλούς θεωρείται υπερεκτιμημένος.Ε αυτός δε μάσησε και παρουσιάζει μια ακόμα καλύτερη έκδοση της Γιούβε που πλέον κοιτάει στα μάτια όλα τα θηρία της Ευρώπης χωρίς μάλιστα να χρειάζονται ηρωισμοί.
Δικαίωση και για το Σιμεόνε και τη συμμορία του.Οι Ροχιμπλάνκος που χαρακτηρίστηκαν λούζερ,που ο Γκριεζμάν πουλιέται κάθε μήνα και σε άλλον ,που ο Καρασκό και ο Γκαμειρό κάνουν τσαλιμάκια και μουτράκια,είναι πάλι εδώ και αυτή τη φορά σε διπλές αναμετρήσεις θα αναζητήσουν τη λύτρωση απέναντι στη Ρεάλ.
Τελευταίο άφησα το δικό μας παιδί.Το Λεονάρντο το Ζαρντίμ.Ναι αυτόν που ξέρει να παίζει μόνο άμυνα,αυτόν που δε μπορεί να παίξει κυριαρχικό ποδόσφαιρο με Τζεμπούρ και Αμπντούν,αυτόν που απολύθηκε αήττητος.Ο Ζαρντίμ είναι μια ακόμη απόδειξη για το πόσο λάθος αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα.Ο Ζαρντίμ την τελευταία τριετία δουλεύει και παρουσιάζει μια Μονακό που δε ξοδεύει αλόγιστα ,που επενδύει σε νιάτα και που βάζει γκολ ακόμα και όταν δε παίζει.Τα τρομερά μωρά του Λεονάρντο τρέχουν τόσο που νομίζεις ότι παίζουν με παραπάνω παίχτη,κάνουν επιθέσεις κατά κύματα και κυριαρχούν απέναντι στον οποιονδήποτε.Α για να μην ξεχάσω πάνε να πάρουν και το πρωτάθλημα.
Όπως καταλαβαίνετε έχουμε δύο ζευγάρια με πάρα πολύ ψωμί και προσωπικά πιστεύω πως θα μας δώσουν σπουδαίες και αμφίρροπες αναμετρήσεις.
Θα επικρατήσουν τα νιάτα, η ενέργεια και η επιθετικότητα της Μονακό ή το ειδικό βάρος,η εμπειρία και το know how των Μπιανκονέρι:
Η φινέτσα,η ποιότητα της Ρεάλ θα την οδηγήσουν στην επικράτηση απέναντι στα κομάντο του Σιμεόνε:
Όλα θα μας απαντηθούν σε 15 μέρες,αλλά αν έπρεπε να εκφράσω την επιθυμία μου θα ήθελα ένα τελικό ανάμεσα σε Ατλέτικο και Μονακό.Σκληράδα ,αυταπάρνηση,σχέδιο ,θυσία για το σύνολο απέναντι σε τρέλα,επίθεση,νιάτα και ενθουσιασμό.
Τα είπα και ησύχασα!
Καλά να περάσετε και καλό μήνα!
Τώρα που είναι τριήμερο βρήκα το χρόνο για να ασχοληθώ με τα ζευγάρια των ημιτελικών.
Αρχικά πρέπει να ομολογήσω ότι γουστάρω τη συγκεκριμένη τετράδα,όχι οπαδικά αλλά λόγω ίντριγκας,ποδοσφαιρικής και μη.
Ένας ακόμα λόγος που με εξιτάρουν τα συγκεκριμένα σταυρώματα ,είναι ότι είχα βαρεθεί να βλέπω Μπάρτσα,Ρεάλ και Μπάγερν να είναι οι μόνιμοι διεκδικητές.
Μια έκπληξη ρε αδελφέ,κάτι απρόσμενο ,ένα αουτσάιντερ να δεθούμε μαζί του.
Ρεάλ ,Ατλέτικο,Γιούβε και τα μωρά του Ζαρντίμ θα παλέψουν για μια θέση στον τελικό του Κάρντιφ.
Αν εξαιρέσουμε τη Ρεάλ και ίσως τη Γιούβε θα καταλήξουμε πως το φετινό Τσου-Λου είναι χρονιά αναπροσαρμογής.Οι μεγάλοι της Αγγλίας ανασχηματίζονται και άλλοι δεν ήταν εκεί(Γιουνάιτεντ,Λίβερπουλ,Τσέλσι),άλλοι απέτυχαν(Τότεναμ,Σίτυ,Άρσεναλ).
Η Μπάγερν μετά την εποχή Πεπ ,πήρε ένα καλό διαχειριστή αλλά έμοιαζε άδεια από ενέργεια,ιδέες και κυρίως κίνητρο.
Η Μπάρτσα από την άλλη μπορεί να πέτυχε το απίθανο απέναντι στους ζάμπλουτους λούζερ της Παρί αλλά όλη τη χρονιά προβληματίζει και όταν βρήκε απέναντί της μια ομάδα οργανωμένη και με ειδικό βάρος ,απλά γονάτισε.Άλλωστε και οι Καταλανοί βρίσκονται σε μεταβατικό στάδιο αναζητώντας τον άνθρωπο που θα τους πάει στο επόμενο επίπεδο(Βαλβέρδε ήρθε η ώρα σου).
Έτσι , άνοιξε ο δρόμος για κάθε θαρραλέο και εργατικό να διεκδικήσει διάκριση.
Για να το αναγάγω το όλο θέμα και στα δικά μου τα ψυχοκοινωνικά,είναι και μια τετράδα που δικαιώνει όλους τους αδικημένους.Για να χρησιμοποιήσω όρους NBA ,είναι η redemption τετράδα.
Αρχικά για τον Κριστιάνο και το Ζιντάν.Η Ρεάλ αν και την τελευταία τριετία έχει δύο κατακτήσεις,δεν έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου σαν ομάδα που κυριαρχεί.Φέτος όμως έκλεισε στόματα με την πρόκριση απέναντι στην Μπάγερν.Ναι ξέρω τα κοράκια έσφαξαν τους Βαυαρούς,αλλά ρε αδέλφια και στο Μπάρτσα - Παρί τα ίδια δεν έγιναν:Ο Ζιντάν,σαν άλλος Ντελ Μπόσκε ,διαχειρίζεται τα αποδυτήρια των Μερένγκες και το κυριότερο πέτυχε σε κάτι που απέτυχε ακόμα και ο Μουρίνιο.Κατάφερε να πείσει τους σταρ του να παραμερίσουν εγωισμούς και να λειτουργήσουν σαν ομάδα.Όλοι τρέχουν ,όλοι πιέζουν ,όλοι είναι χρήσιμοι.
Ο Κριστιάνο από την άλλη, αφού πρώτα το καλοκαίρι οδήγησε τη χώρα του στην κατάκτηση του Ευρωπαικού ,έρχεται στη σειρά με την Μπάγερν και βάζει 5 ,ναι καλά διαβάζετε ,5 γκολ και δίνει απάντηση σε όλους για το πόσο ηγέτης και καθοριστικός είναι.
Δικαιωμένος πρέπει να νιώθει και ο Αλέγκρι.Με τη Μίλαν πήρε πρωτάθλημα και δεν του έδωσαν την ευκαιρία να ξανακτίσει τη γερασμένη ομάδα του Μιλάνου,όταν ανακοινώθηκε από τη Γιούβε ,οι οπαδοί της έκανα τα αδύνατα δυνατά για να τον διώξουν.Του πούλησαν όλο τον κορμό(Πίρλο-Τέβες) και όμως αυτός χτύπησε στα ίσια την Μπάγερν του Πεπ.Φέτος του πούλησαν και τον Πογκμπά ,δεν κατάφεραν να του κρατήσουν το Μοράτα και του έφεραν τον υπέρβαρο Ιγκουαίν που για πολλούς θεωρείται υπερεκτιμημένος.Ε αυτός δε μάσησε και παρουσιάζει μια ακόμα καλύτερη έκδοση της Γιούβε που πλέον κοιτάει στα μάτια όλα τα θηρία της Ευρώπης χωρίς μάλιστα να χρειάζονται ηρωισμοί.
Δικαίωση και για το Σιμεόνε και τη συμμορία του.Οι Ροχιμπλάνκος που χαρακτηρίστηκαν λούζερ,που ο Γκριεζμάν πουλιέται κάθε μήνα και σε άλλον ,που ο Καρασκό και ο Γκαμειρό κάνουν τσαλιμάκια και μουτράκια,είναι πάλι εδώ και αυτή τη φορά σε διπλές αναμετρήσεις θα αναζητήσουν τη λύτρωση απέναντι στη Ρεάλ.
Τελευταίο άφησα το δικό μας παιδί.Το Λεονάρντο το Ζαρντίμ.Ναι αυτόν που ξέρει να παίζει μόνο άμυνα,αυτόν που δε μπορεί να παίξει κυριαρχικό ποδόσφαιρο με Τζεμπούρ και Αμπντούν,αυτόν που απολύθηκε αήττητος.Ο Ζαρντίμ είναι μια ακόμη απόδειξη για το πόσο λάθος αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα.Ο Ζαρντίμ την τελευταία τριετία δουλεύει και παρουσιάζει μια Μονακό που δε ξοδεύει αλόγιστα ,που επενδύει σε νιάτα και που βάζει γκολ ακόμα και όταν δε παίζει.Τα τρομερά μωρά του Λεονάρντο τρέχουν τόσο που νομίζεις ότι παίζουν με παραπάνω παίχτη,κάνουν επιθέσεις κατά κύματα και κυριαρχούν απέναντι στον οποιονδήποτε.Α για να μην ξεχάσω πάνε να πάρουν και το πρωτάθλημα.
Όπως καταλαβαίνετε έχουμε δύο ζευγάρια με πάρα πολύ ψωμί και προσωπικά πιστεύω πως θα μας δώσουν σπουδαίες και αμφίρροπες αναμετρήσεις.
Θα επικρατήσουν τα νιάτα, η ενέργεια και η επιθετικότητα της Μονακό ή το ειδικό βάρος,η εμπειρία και το know how των Μπιανκονέρι:
Η φινέτσα,η ποιότητα της Ρεάλ θα την οδηγήσουν στην επικράτηση απέναντι στα κομάντο του Σιμεόνε:
Όλα θα μας απαντηθούν σε 15 μέρες,αλλά αν έπρεπε να εκφράσω την επιθυμία μου θα ήθελα ένα τελικό ανάμεσα σε Ατλέτικο και Μονακό.Σκληράδα ,αυταπάρνηση,σχέδιο ,θυσία για το σύνολο απέναντι σε τρέλα,επίθεση,νιάτα και ενθουσιασμό.
Τα είπα και ησύχασα!
Καλά να περάσετε και καλό μήνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου